Μην κάνεις τον άνθρωπό σου, “σάκο του μποξ”, δεν του αξίζει!

Γράφει η Κική Γ. 

Αναμφισβήτητα όλοι μας έχουμε τις καλές και τις κακές μας στιγμές. Δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες, ούτε οι μέρες.
Μπορεί ένα απλό συμβάν να μας εξοργίσει και κάτι πιο σοβαρό, να το διαχειριστούμε με απόλυτη ψυχραιμία και ωριμότητα. Το μεγάλο θέμα προκύπτει, όταν η κατάσταση ξεφύγει από τον έλεγχο.
Σ´ αυτές τις περιπτώσεις, κάπου συγκεκριμένα, σαν να έχουμε “προεπιλεγμένη ρύθμιση”, ρίχνουμε τα φαρμακερά μας βέλη. Με απλά λόγια, κάποιος την “πληρώνει”.
Το άδικο και το σύνηθες είναι, να εκτοξεύουμε τα νεύρα μας, το θυμό μας, την γκρίνια μας, την ανασφάλεια μας, εκεί που μας επιτρέπουν και μας ανέχονται.
Τα κότσια μας μέχρι εκεί φτάνουν. Έγινε μια φορά, μας βόλεψε και το συνεχίζουμε. Το εύκολο θύμα είναι πάντα, “ο δικός μας άνθρωπος”, που απλά δείχνει κατανόηση ή δίνει τόπο στην οργή.
Αυτός μπορεί να είναι σύζυγος, σύντροφος, αδερφός, φίλος, συνάδερφος ή απλά, ο γνωστός” σάκος του μποξ”.
Εδώ όμως χρειάζεται να δουλέψουμε με τον εαυτό μας, και να παραδεχτούμε πως τελικά, είμαστε λάθος! και πως το “νταηλίκι” μας, έχει “κοντά” πόδια. Είναι απαράδεχτη μια τέτοιου είδους συμπεριφορά, ειδικά όταν αυτή επαναλαμβάνεται κατά κόρον, και όταν επίσης, ούτε το παραδεχόμαστε, ούτε μας ενοχλεί η συνείδηση μας.
Όλοι μας, άνθρωποι είμαστε. Όλοι μας, έχουμε και ελαττώματα. Όταν όμως, το δικό μας τρωτό σημείο ενοχλεί και κουράζει-σε σημαντικό βαθμό τον άλλον- όταν δεν καταλαβαίνουμε και δεν θέλουμε να μπούμε στην θέση του, δεν τιμούμε τη λέξη άνθρωπος.
Αν δεν μπεις πραγματικά στην θέση του άλλου, αν δεν ζήσεις στο πετσί σου, ό, τι του προκαλείς, είσαι πολύ λάθος άνθρωπε. Τα πραγματικά σου κότσια και η μαγκιά σου θα φανούν, αν με παρρησία και θάρρος αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου ή απευθυνθείς την κατάλληλη ώρα, σ´ αυτόν που είναι η πηγή του κακού.
Σ´ αυτόν που σου δημιουργεί τα νεύρα ή που σε ενοχλεί γενικότερα ή που σου χαλάει την ψυχολογία. Η λογική: “εσένα βρήκα μπροστά μου, εσύ με αντέχεις, εσύ με ανέχεσαι και με υπομένεις”, δεν στέκει.
“Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι”. Απλά τα πράγματα. Όλα και όλοι, έχουν τα όρια τους. Ακόμη και η υπομονή, ακόμη και η ανοχή!