Μην αλλάξεις, μην γίνεις σαν τους άλλους, μην με απογοητεύσεις κι εσύ..

Γράφει η Δήμητρα Διακάκη

Γιατί ήρθες κι εσύ τώρα; Γιατί;
Καλά δεν ήμουν στην ησυχία μου και στην μοναξιά μου;
Ξέρεις τι ωραία τα είχαμε βρει ;
Είχα ξεγνοιάσει από τις σκέψεις, τις έγνοιες, τους έρωτες.
Είχα ξεμπλέξει από προηγούμενες κολάσεις και ένιωθα επιτέλους ήρεμη κι ελεύθερη..
Δεν με ένοιαζε να ξαναμπώ σε ανούσιες καταστάσεις και “μισά” μυαλά..
Δεν ήθελα πάλι κρύα χέρια και “κενές” ψυχές..
Γιατί ξέρεις, αυτό είναι το πρόβλημα πάντα. Ωραίους ανθρώπους μπορείς να βρεις, με ανοιχτόχρωμα μάτια, γυμνασμένα χέρια, ακριβά ρούχα και ύφος ότι τα πάντα τους ανήκουν..ακόμα κι εσύ!
Τι γίνεται όμως όταν η ασημόσκονη τελειώσει;
Ο πρίγκιπας παραμένει πρίγκιπας; Ή μετατρέπεται σε βάτραχος;
Αυτά τα μάτια είναι όντως ωραία; Και δεν εννοώ το χρώμα.
Είναι λαμπερά; Είναι αληθινά; Μπορείς να τα διαβάσεις;
Και αυτά τα γυμνασμένα χέρια, μπορούν να σε κρατήσουν;
Να σε κρατήσουν σφιχτά όμως, όχι να σε αφήσουν στην πρώτη δυσκολία..
Και όταν βγουν τα ρούχα –κυριολεκτικά και μεταφορικά- τι θα μείνει;
Θα θελήσει o Mr. Perfect να αφεθεί μπροστά σου ή θα φοβηθεί να εκτεθεί μην τυχόν και χάσει κάτι από την δήθεν λάμψη του και το ψεύτικο στυλάκι του;
Γι’ αυτό σου λέω, τι ήρθες κι εσύ τώρα;
Και δεν φτάνει που ήρθες, είσαι και διαφορετικός από τους άλλους.
Γιατί; Για να αρχίσω να σε νοιάζομαι και να σε επιθυμώ;
Για να αρχίσω να έχω αυτό το σπαστικό καρδιοχτύπι κάθε φορά που θα είναι να σε συναντήσω;
Ή μήπως για να σταματήσω να κοιτάζω άλλους άντρες, μιας κι εσύ θα κόβεις βόλτες στη ζωή μου;
Φύγε σου λέω.. Δεν έχω καμία όρεξη να μπλέξω πάλι..
Μην είσαι διαφορετικός. Γίνε σαν τους άλλους σε παρακαλώ, να έχω έναν λόγω να λέω στον εαυτό μου να μην σε θέλει..
Άσε με σου λέω τώρα…
Μην με ακούς.. Μείνε όπως είσαι.. Έτσι μ’ αρέσεις τελικά.
Μην αλλάξεις. Μην γίνεις σαν τους άλλους.
Όχι δεν είναι παράνοια. Μια τελευταία προσπάθεια είναι να μην σ’ αφήσω να μπεις στη ζωή μου… Μια τελευταία, μάταιη προσπάθεια…
Μην αλλάξεις σου λέω…
Έτσι σε θέλω εγώ…