Με τη σιωπή μου σου μιλώ γι’αγάπη

Γράφει η Ελένη Αράπη.

Ρίζες.
Η καρδιά, όση έχει μείνει καρδιά και δεν έχει γίνει πράξεις, με προστάζει μονάχα για τον έρωτα να σου μιλήσω.

Μα δεν αντέχει ο λόγος, συνθλίβονται, σπάνε, ηττώνται οι λέξεις.
Πώς να χωρέσουν την ανάσα, τον αναστεναγμό, το “αχ” της καρδιάς.
Πώς να εκφράσουν το χαμόγελο που ζωγραφίζεται στη ψυχή, όταν προφέρει το όνομά σου.

Ένα μικρό κτητικό “μου”, πόσα “σ’ αγαπώ” κρύβει εντός του.
Με ποια λέξη να ντύσω την αγιότητα του έρωτα. Ποια λέξη να χωρέσει το υπερχειλισμένο “πιο πολύ”.
Πως να σε μυήσω αν το βίωμα κατάσαρκα, ολόψυχα δεν σε έχει σφραγίσει.
Πώς να σου μιλήσω για τον έρωτα αφού ο έρωτας δεν είναι της φωνής, θέλει αφή μα προπαντός σιωπή.

Οι λέξεις επέτρεψαν στα θέλω να συμβούν μα μόνο οι σιωπές τα θεριεύουν. Όσο βαθύτερη είναι η αγάπη τόσο περισσότερο ακούς τη σιωπή.
Κοίτα τα αγέρωχα δέντρα πώς στέκουν το ένα πλάι στο άλλο. Πώς γέρνουν, πώς αγγίζονται, πώς μαζί σιωπούν, έχοντας πει τα πάντα.
Μονάχα έτσι μπορώ για τον έρωτα να σου μιλήσω, σιωπώντας.
Σώπασε, ρίζες μέσα μου βγάλε.

LoveLetters