Μα κανείς τους, δεν το πίστεψε..

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

“Τι θα γίνει τελικά με μας;”
“Τι θες να γίνει;”
“Μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο.
Είσαι η πρώτη καλημέρα και η τελευταία καληνύχτα μου.
Είσαι η πρώτη σκέψη μου στην χαρά και η αγκαλιά που θέλω να τρυπώσω στα δύσκολα.”
“Ναι , αλλά είμαι και η φωνή που σου λέει τα πράγματα ωμά, με τ’ όνομά τους. Είμαι αυτή που σε νευριάζει από το πουθενά, η φωνή της λογικής πάνω στην τρέλα σου.”
“Είσαι ο άνθρωπος που βάζω μέσα στα ταξίδια μου. Αυτή που μπορώ να πω τα πάντα χωρίς να με κρίνει, είσαι αυτή που μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, φυσικά και ανεπιτήδευτα.”
“Είμαι αυτή που σε ξενερώνει, που σου γκρινιάζει από το πουθενά και συχνά σε βάζει σε περιπέτειες με τα κατορθώματά της.”
“Είσαι ο λόγος που ξεκινάω με όρεξη την ημέρα μου, η έμπνευση, η ταραχή, ο αγώνας και το χαμόγελο μου.”
“Είμαι το βάσανο σου, η ζαλάδα και το πείσμα σου. Ο εγωισμός μου σε τρελαίνει, η διάθεσή μου αλλάζει συνεχώς και αυτό σε μπερδεύει.”
“Είσαι το χάδι που με γιατρεύει, η ζεστασιά που μου λείπει, το φως όταν είναι όλα σκοτεινά.”
“Και τι θα γίνει με μας;”
“Θα μείνουμε αυτό που ήμασταν πάντα. Δύο φίλοι.”