Μ’αυτή την κλωστή να με δέσεις..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Υπάρχει μια κινέζικη παροιμία που λέει ότι μια αόρατη κόκκινη κλωστή ενώνει αυτούς που η μοίρα θα τους φέρει κοντά, ανεξαρτήτως χρόνου, τόπου ή συνθηκών..
Η κλωστή αυτή μπορεί να τεντώσει ή να μπερδευτεί, αλλά ένα είναι το σίγουρο. Δεν πρόκειται να σπάσει ποτέ.

“Μη μου βάζεις αλυσίδες, δεν θα σταματήσω ποτέ να προσπαθώ να τις σπάσω…”του είπε.

”Με μία μεταξωτή κόκκινη κλωστή να με δέσεις. Να σε νιώθω πάντοτε κοντά μου, ακόμη κι αν βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του κόσμου.

Μ’αυτή την κλωστή να με δέσεις, να σε νιώθω, κάθε που βουλιάζεις στα βαθιά, κι ας μην μπορώ να σε αγγίξω.

Μ’αυτή την κλωστή να με δέσεις, να μπορώ να έρχομαι κρυφά στα όνειρα σου και να σου ψιθυρίζω, σ’αγαπώ, μην με ξεχνάς τις νύχτες που χώρια μου κοιμάσαι.

Μ’αυτή την κλωστή να με δέσεις, να μπορώ ν’ακροβατώ επάνω της, εκείνες τις ώρες που φοβάμαι τη ζωή πιο πολύ κι από το θάνατο τον ίδιο.

Μ’αυτή την κλωστή να με δέσεις, και ‘γώ, πάντα θα βρίσκω τον δρόμο να γυρνάω σε ‘σένα.

Μ’αυτή την κλωστή να με δέσεις, να μην λυπάμαι που ξοδεύτηκα σε άδειες αγκαλιές και κρύα χέρια.

Μ’αυτή την κλωστή να με δέσεις, για να θυμάμαι πάντα ότι ο έρωτας, έχει τη μυρωδιά σου, το άγγιγμά σου, τα χρώματά σου.

Μ’αυτή την κλωστή να με δέσεις, για να μπορώ να κοιτάω τα σημάδια μου, χωρίς να πονάω, αυτά, που μου έμαθαν να προχωράω ακόμα κι όταν ο κόσμος όλος γκρεμιζόταν.

Μ’αυτή την κλωστή να με δέσεις, να μπορώ να πλέκω τα φτερά μου ξανά και σαν άλλος φοίνικας να ξαναζήσω.

Μ’αυτή την κλωστή να με δέσεις, να μην χάνω ποτέ το δρόμο μου, που γράφει το όνομά σου.

Μόνο που να.. επειδή μου την ξανάταξαν αυτή την κόκκινη κλωστή κι ήταν ψέμα, ΑΝ με δέσεις, τότε εγώ, τότε, ΕΓΩ, θα ‘μαι ΔΙΚΗ σου για ΠΑΝΤΑ.

Του είπε, και χάθηκε στην άκρη της κλωστής.