Λυπάμαι, μα η κριτική σας, δε με αφορά.

Γράφει η Μαρίνα Κρητικού.

Κριτική, συμβουλές, λόγια που στόχο έχουν μόνο να πληγώσουν και να τονίσουν τα λάθη που έκανα, κάνω ή κινδυνεύω να κάνω στο μέλλον. Αυτά ακούω συνήθως από τους ανθρώπους γύρω μου, τις περισσότερες φορές χωρίς ούτε καν να τα επιζητώ.

Αποτέλεσμα…. να μην επιδιώκω πια να βρίσκομαι με άλλοτε αγαπημένους φίλους και να έχω κλειστεί στον εαυτό μου και στο καβούκι μου.

Αρκετοί ίσως από τους αναγνώστες αυτού του άρθρου να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στις πρώτες γραμμές του κειμένου. Δυστυχώς έχουμε μάθει να ασκούμε κριτική και να συμβουλεύουμε τους δικούς μας ανθρώπους στο φιλικό, το συγγενικό ή ακόμα και στο εργασιακό περιβάλλον. Νομίζουμε ότι με το να δώσουμε μια συμβουλή ή να τονίσουμε τι δεν κάνει ο άλλος καλά, θα τον βοηθήσουμε να γίνει καλύτερος ή θα τον βγάλουμε από τη δύσκολη θέση, προσφέροντας του έτοιμες λύσεις. Πόσο όμως αυτό ανταποκρίνεται στο τι πραγματικά έχει ανάγκη ο συνομιλητής μας από εμάς;

Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ ή έχουμε ρωτήσει τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας τι χρειάζεται και πώς μπορούμε εμείς να βοηθήσουμε; Αν δεν το έχουμε κάνει, έχουμε προσπαθήσει να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του για να δούμε πώς θα νιώθαμε εμείς στη δεδομένη κατάσταση και τι θα θέλαμε εμείς να ακούσουμε για να νιώσουμε καλύτερα;

Μια μαμά που προσπαθεί να βαδίζει με τις αρχές της ενσυναίσθησης και του attachment parenting, όταν προσπαθεί να διευθετήσει μια κατάσταση με το παιδί της, σίγουρα δεν θα βοηθηθεί αν κάποια άλλη μαμά της τονίσει με κριτική πόσο λάθος χειρίζεται τα πράγματα.

Ένας φίλος μας που έρχεται στεναχωρημένος να μας πει για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει σοβαρό, θα βοηθηθεί αν σπεύσουμε να του δώσουμε μια συμβουλή στο τι να κάνει;

Πόσο πιο βοηθητικό θα ήταν αν αντί για κριτική και συμβουλές δίναμε φροντίδα και νοιάξιμο; Ένα καλό αυτί πάντα βοηθάει στο να αποφορτιστεί το άτομο που βιώνει μια σοβαρή δυσκολία. Αφού λοιπόν θα έχουμε ακούσει προσεκτικά, η επόμενη ερώτηση μας θα είναι: “Τι έχεις ανάγκη αυτή τη στιγμή; Θες να σου πω πώς εγώ βλέπω τα πράγματα ή έχεις ανάγκη από σιωπή;” Πώς θα νιώθαμε άραγε αν ακούγαμε εμείς αυτά τα λόγια;

Ουτοπία…. θα σκεφτεί κάποιος διαβάζοντας τα! Όχι απαραίτητα, θα απαντήσω εγώ! Αν το δουλέψουμε μπορούμε να το έχουμε και αυτό στη ζωή μας! Όμως, όπως κάθε αλλαγή, θέλει δουλειά, επιμονή και δέσμευση. Μέχρι τότε, ας σταματήσουμε να ακούμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) την κριτική των ανθρώπων γύρω μας.

Ας μην μας ακουμπάνε όσα προσπαθούν να μας καθρεφτίσουν, δικά τους άγχη, φοβίες, ανασφάλειες! Είναι των άλλων ΟΧΙ δικά μας! Το να φιλτράρεις τα λόγια των άλλων και να βλέπεις τα κομμάτια σου που πρέπει να αναπτύξεις ή να εξελίξεις, ώστε να γίνεσαι καλύτερος, είναι διαφορετικό από το να βάλλεσαι από τα συναισθήματα που πυροδοτούνται από τα λόγια των άλλων.

LoveLetters