Κι οι μεγάλοι ήταν κάποτε παιδιά, κι αγάπαγαν τα παραμύθια..

Γράφει η Τζένη Ζάικου

Όταν ήμασταν παιδιά, οι γονείς μας μάς διάβαζαν παραμύθια για να χαλαρώσουμε και να κοιμηθούμε, για να αναπτύξουμε τη φαντασία μας, για να μάθουμε κάτι καινούριο κι ενδιαφέρον.
Ήταν εκείνη η ώρα της ημέρας, που αφηνόμασταν στα λόγια της μαμάς ή του μπαμπά να μας ταξιδέψουν σε κόσμους μακρινούς, άγνωστους, μα συνάμα ευχάριστους και πολύχρωμους.
Ήταν η ώρα της αλήθειας μιας άλλης διάστασης, μιας αφήγησης γεμάτη αγάπη και ξεγνοιασιά.
Μεγαλώσαμε όμως, χωρίς να το καταλάβουμε, και ο καιρός για παραμύθια πέρασε ανεπιστρεπτί.
Ή μήπως όχι;
Μήπως υπάρχουν και παραμύθια για ενήλικες;
Όταν ήμαστε παιδιά, οι ιστορίες που επιτρέπεται να ακούσουμε είναι περιορισμένες, λόγω του μη ολοκληρωμένου και δομημένου φίλτρου που έχουμε στη διάθεσή μας.
Όταν όμως η ενηλικίωση έχει επέλθει προ πολλού, το εύρος των ιστοριών που μπορούμε να ακούσουμε, να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε είναι σαφώς μεγαλύτερο.
Και κάπως έτσι, ένα απόγευμα που είχα βγει για φαγητό με τον πατέρα μου, το κατάλαβα: τα παραμύθια για ενήλικες είναι οι ιστορίες ζωής των γονιών μας, των παππούδων μας και ούτω καθεξής.
Έτσι, όπως παλιά, όταν ήμασταν μικροί, συγκινούμασταν από ιστοριούλες με μάγισσες, με παιδιά που πετούσαν στη Χώρα του Ποτέ και με ένα κοριτσάκι που φόρεσε έναν κόκκινο μανδύα για να πάει επίσκεψη στη γιαγιά της, έτσι τώρα, ως μεγάλοι, μας συγκινούν οι ιστορίες που ακούμε για τα βιώματα και τις περιπέτειες που έζησαν οι γονείς μας.
Δημιουργεί μία ιδιαίτερα νοσταλγική διάθεση να σου μιλούν οι άνθρωποι που σε δημιούργησαν για μία εποχή που εσύ δεν υπήρχες ούτε καν σαν σκέψη, που αυτοί ήταν στη θέση σου, νέοι και έτοιμοι για λάθη και περιπέτειες.
Σε σοκάρουν πράγματα που μαθαίνεις γι’ αυτούς, νόμιζες πως οι γονείς σου ήταν πάντα γονείς, υπεύθυνοι, έξυπνοι, “ενήλικες”.
Κι όμως.
Υπήρξαν κι αυτοί στην ηλικία σου, έζησαν κι αυτοί τις δικές τους περιπέτειες και τώρα πια είσαι αρκετά μεγάλος για να τις μοιραστούν μαζί σου κι εσύ να κάθεσαι γι’ άλλη μια φορά να τους ακούς προσηλωμένος, με το στόμα ανοιχτό, λαχταρώντας κι άλλο.
Όλα είναι συναρπαστικά ξανά, όλες οι πιθανότητες μπροστά σου και αυτοί είναι εκεί για να σε εμπνεύσουν, για άλλη μια φορά.