Κι αν μας ξεπέρασε η εποχή.. τι πειράζει;

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

… “μπορεί να μας έχει ξεπεράσει η εποχή” γράφει η Αλεξάνδρα σε ένα σχόλιο.
Το κοιτώ και σκαλώνω λίγο.
Και λοιπόν;
Τι πειράζει αν η εποχή αυτή μας έχει ξεπεράσει (ή μήπως την ξεπεράσαμε εμείς;)
Αν η διάλεκτος έχει αλλάξει και οι λέξεις δεν αγγίζουν τις ψυχές;
Τι πειράζει αν η εποχή αυτή μας έχει ξεπεράσει κι είναι πασέ όλα εκείνα που κάποτε μας κάναν να χαμογελάμε;
Σημασία έχει πως εμείς ακόμα χαμογελάμε.
Σημασία έχει πως η δική μας η εποχή έχει χαραχτεί ανεξίτηλα μέσα σε γέλια και δάκρυα, μέσα σε έρωτες αμοιβαία καταστροφικούς κι άλλους αδιέξοδους, άντε και μερικούς αμοιβαία ευτυχισμένους.
Έχει αφήσει τη στάμπα της όχι σε ξενυχτάδικα, αλλά σε ξενύχτια και νυχτέρια μέχρι το πρωί..
Ξέρεις από εκείνα που γίνονταν τις καθημερινές και πηγαίναμε κατευθείαν για δουλειά (κι αντέχαμε..)
Η εποχή μας έχει ξεπεράσει;
Μπα.. εμείς την ξεπεράσαμε. Τα ζήσαμε όλα στο κόκκινο. Τα κάναμε όλα στο έπακρο.
Είχαμε την ευτυχία να τα κάνουμε όλα χωρίς να καταγραφούν σε κανένα κοινωνικό δίκτυο.
Είχαμε την αλαζονεία να πιστεύουμε πως είμαστε άφθαρτοι, αθάνατοι, μέχρι που αρχίσαμε να μετράμε απώλειες.
Απώλειες από εκείνες που πονάνε. Ανθρώπων (μας). Αναντικατάστατων κομματιών (μας).
Και μετά γίναμε εγωιστές κατ’ ανάγκη και επιλεκτικοί.
Βλέπεις οι μνήμες μας, είναι πολύτιμες και δεν νοούμε να τις σκορπίσουμε από δω κι από κει για να εντυπωσιάσουμε τα “τίποτα”.
Κρατήσαμε σφιχτά τις μνήμες μας, κλείσαμε και τα πορτοπαράθυρα μην μας ξεφύγει καμιά.. και πορευτήκαμε σκληροτράχηλα.
Προσαρμοστήκαμε στα δεδομένα, πήραμε τα εργαλεία της νέας εποχής και τα παίξαμε στα δάχτυλα, την χρησιμοποιούμε την νέα εποχή, μα δεν της παραδινόμαστε.
Την κατακτούμε, μα δεν της αφήνουμε χιλιοστό να πλησιάσει τα ενδότερά μας.
Κι έτσι κανείς από αυτή τη νέα εποχή δεν έμαθε πως τα καλύτερα ξενύχτια, γίναν εκεί, ανάμεσα στα ξημερώματα στο βρώμικο στη Μαβίλη και σ’έναν φάρο στη Ζέα που τώρα δεν μπορείς πια να τον πλησιάσεις και τα σκαλάκια στο Everest, στο Πασαλιμάνι.
Κι οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν φωτογραφήθηκαν ποτέ.
Οι πιο γερές φιλίες δεν αποτυπώθηκαν σε φιλιά στον αέρα και γλοιώδη κομπλιμέντα αλλά σε ένα “τι μαλακία έκανες πάλι”.
Τα πιο επικά ξημερώματα ξεκίνησαν με ένα “δεν έχω διάθεση για πολλά πολλά απόψε”.
Κι οι πιο έντιμες συνεργασίες, ήταν εκείνες που σε απέλυαν στο 24ωρο 2-3 φορές, για να καταλήξεις κατά τις 11 το βράδυ να τα πίνεις μ’όποιον είχε αντέξει και δεν είχε παραιτηθεί από το “τρελάδικο”.
Δεν παραδώσαμε τα κλειδιά της εποχής μας, βγάλαμε αντικλείδια όμως της καινούριας και μπαινοβγαίνουμε όποτε θέλουμε.
Και τους κοιτάμε με ένα βλέμμα μελαγχολικά αφ’υψηλού κάθε φορά που μιλάνε.. για το κενό!
Τελικά εκεί είναι η διαφορά της εποχής Αλεξάνδρα.
Η εποχή που νομίζει πως μας ξεπέρασε, μοιάζει γεμάτη μα είναι κενή.
Κι εκείνη η άλλη, που έχουμε το καταφύγιό μας, πολλοί τη βάφτισαν κενή, μα ήταν και παραμένει γεμάτη!
Γεμάτη συναισθήματα και λέξεις, δημιουργία και χρώμα, μουσικές και φωνές, πάθος, εγωισμό κι αυτοκαταστροφή.
Έτσι μάθαμε και να αναγνωριζόμαστε. Από τα σημάδια κάθε φορά που πέφταμε.. κι από εκείνο το βλέμμα το πεισματάρικο, που δεν τα παρατά ποτέ!
Κι εκείνη τη φωτιά.. που από μέσα της ξαναγεννιέται ο φοίνικάς.
Γιατί πάντα, θα ξαναγεννιόμαστε.. μέσα από τις στάχτες της κάθε εποχής.

ΥΓ. Υπόσχεση;