Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Κάποτε συναντήθηκε η νοσταλγία με την επιθυμία. Και οι δύο είχαν κοινό σκοπό και έψαχναν να βρουν τρόπο να τον πετύχουν. Ήθελαν να βρουν την καρδιά, που είχε φύγει χωρίς να δώσεις πολλές εξηγήσεις. Είχε κρυφτεί ξαφνικά και αναπάντεχα, χωρίς καν ένα αντίο. Το μόνο που τους είπε, ήταν ότι θα πάει να βρει για λίγο την μοναξιά. Είχαν να πουν πολλά οι δυο τους. Δεν τους είπε καν το πότε και το αν θα γυρίσει. Και αν γυρίσει, θα είναι πάλι όπως πριν; H ο άνεμος που την πήγε στην μοναξιά, θα την πάει ακόμα πιο μακριά;
Ήταν σίγουρες, όμως, ότι πιο πέρα από την μοναξιά δεν υπήρχε κάτι άλλο. Κάτι πιο δυνατό. Έτσι βεβαιώθηκαν, ότι όταν την βρουν, θα την μεταπείσουν να γυρίσει. Η νοσταλγία έλεγε ότι θα της θυμίζει όλα τα μέρη που είχαν πάει μαζί. Τα λόγια, τα τραγούδια, τα χαμόγελα, τα αστεία. Τότε η καρδιά σίγουρα θα γύριζε πίσω. Η επιθυμία πάλι θα της θύμιζε τις αγκαλιές και τα χάδια και η καρδιά θα είχε παραπάνω λόγους να γυρίσει.
Ξεκίνησαν μαζί να πάνε στο μονοπάτι που είχε κρυφτεί η καρδιά, να την βοηθήσουν να γυρίσει πίσω. Στο δρόμο, όμως, βρήκαν την μοναξιά, που τους είπε ότι η καρδιά είχε φύγει καιρό από εκείνο το μονοπάτι και είχε πάει παρακάτω. Η λογική και η επιθυμία κάτι δεν είχαν υπολογίσει σωστά, κάποιον πιο δυνατό αντίπαλο.
Φτάνοντας στο προορισμό τους, βρήκαν την καρδιά γαλήνια, παρέα με την λογική. Εκεί κατάλαβαν πως ό,τι και αν έλεγαν, ό,τι και αν έκαναν για να μεταπείσουν την καρδιά, θα ήταν χαμένος χρόνος.
Τι και αν η νοσταλγία θυμήθηκε όλες τις στιγμές μια προς μια. Τι και αν η επιθυμία θυμήθηκε όλα τα χάδια. Η καρδιά είχε κάνει την επιλογή της. Εμπιστεύτηκε την λογική, που της έδειξε νέους δρόμους. Νέα μονοπάτια. Την έπιασε από το χέρι και την άφησε να περπατήσει, όμως όταν πληγώθηκε, την μάζεψε πάλι πίσω. Η νοσταλγία, η επιθυμία και η μοναξιά την αγαπάνε πολύ, αλλά η λογική την αγάπησε περισσότερο.