Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μην τα ζητάς τα παραμύθια να τα ζήσεις, αν δεν τολμάς να ρισκάρεις για αυτά.
Τα παραμύθια είναι για τα παιδιά και τους ερωτευμένους. Εκείνους που τολμούν να πάνε βόλτα με το λύκο, μόνο και μόνο για να δουν τον ήλιο να ανατέλλει στο πιο όμορφο σημείο της ζωής.
Θέλουν τρέλα τα παραμύθια για να τα φτιάξεις και ρίσκο για να τα ζήσεις, αλλιώς μείνε να τα διαβάζεις σαν μια ιστορία, που κάποιος, κάπου, κάποτε.. έζησε!
Γιατί τα αληθινά παραμύθια μάτια μου, γράφονται μετά το “.. και έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα”. Τα αληθινά παραμύθια, τα γράφει το “μετά” κι εσύ έχεις να επιλέξεις αν θα μείνεις στη βολή και στο κουτάκι σου ή αν θα ρισκάρεις να σπάσεις τα μούτρα σου για άλλη μια φορά.
Κι αν δεν τα σπάσεις; Κι αν αυτή είναι η μία φορά που το παραμύθι δεν θα έχει πτώση από τα σύννεφα και σπασμένα κόκκαλα;
Κι αν ήρθε η ώρα να γραφτεί το παραμύθι εκείνο, το ένα, το μοναδικό που θα είναι η πιο αληθινή σου αλήθεια, εκείνο που θα μοιάζει με παραμύθι άπιαστο αλλά θα είναι απτό, και θα το ζήσεις μ’όλο σου το είναι;
Δεν θα μάθεις ποτέ, αν δεν αποφασίσεις να αφήσεις τους πρίγκιπες στη χώρα του “δεν υπάρχουν” και τις πριγκίπισσες στην χώρα του “πού είναι οι πρίγκιπες” και δεν ζήσεις το δικό σου παραμύθι.
… κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς μαζί!