Κάποτε σου υποσχέθηκα, η χαζή..

Γράφει η Αγγελική Καμπέρου

Κάποτε σου υποσχέθηκα πως θα γίνω πουλί και θα πετάξω.
Κάποτε σου υποσχέθηκα πως τα βαρίδια θα πετάξω.
Κάποτε σου υποσχέθηκα να σ’αγαπώ άνευ όρων.
Κάποτε σου υποσχέθηκα να αγαπώ με όρους.
Τίποτα δεν έκανα.
Ούτε σ’αγάπησα ούτε και πέταξα.
Ούτε όρους έβαλα ούτε βαρίδια ξεφορτώθηκα.
Κάποτε σου υποσχέθηκα να δίνω τον εαυτό μου φειδωλά.
Να γλυτώσω από δάκρυα καυτά.
Κάποτε σου υποσχέθηκα να σε κλείσω κάπου να μην πονάς.
Τίποτα δεν έκανα.
Και δόθηκα και προδόθηκα.
Και ανοίχτηκα και πόνεσα και έκλαψα και ούρλιαξα και φώναξα και έσπασα και και και.
Και τώρα;
Τώρα τι σου ζητώ;
Να σταθείς ακόμα μια φορά όρθια;
Πως τολμώ;
Διπρόσωπη χαζή.
Οι άλλοι πάνω από όλα κι εμείς κάπου στα πίσω.
Και δίνεσαι και προδίδεσαι.
Και φτου ξανα κι απ’ την αρχή.
Χαζή.
Τώρα κάτσε να ανοίγεσαι και να πονάς ξανά. Να κλαις και να ουρλιάζεις και να φωνάζεις και να σπας και και και..
Και όταν κοιτάξεις κάποια στιγμή ξανά τον εαυτό σου στον καθρέφτη και υποσχεθείς,
Θυμήσου.
Θυμήσου πως υπήρξες χαζή και αφελής.
Θυμήσου να μην αφήσεις να σε ποδοπατήσουν.
Κάποτε σου υποσχέθηκα.
Τίποτα δεν έκανα.
Χαζή.