Γράφει ο Ηλίας Μαυρόπουλος
Ξημέρωσε κιόλας. Είχες αποκοιμηθεί στον ώμο μου από την κούραση. Δεν ήθελα να σε πιέσω ήξερα πως ήσουν αρκετά κουρασμένη όμως παρόλα αυτά βρήκες χρόνο και για εμένα.
Είχε μουδιάσει όλο μου το σώμα, όμως κοιμόσουν τόσο γαλήνια και τόσο όμορφα που δεν κουνήθηκα ούτε για μισό δευτερόλεπτο.
Σε κοιτούσα χαμογελαστός και ήταν σαν να μου χαμογελούσες και εσύ, πίστευα πως εισακούστηκαν οι προσευχές μου και τελικά ήρθες να με σώσεις, ήρθες να με αγαπήσεις. Σε χάιδευα, σε χάζευα και ανυπομονούσα να ανοίξεις τον κόσμο μου.
Ναι τα δυο σου μάτια ήταν όλος μου ο κόσμος. Όσο περίεργο και αν σου φαίνεται πίστεψα.
Πίστεψα κι ας μην με πιστεύεις εσύ πλέον, κι ας τράβηξες για καινούργια λιμάνια, κι ας επιλέγεις να με ξεχάσεις.
Δυστυχώς για εμένα δεν είναι επιλογή, δεν είναι γιατί μέσα σε όλη την σαπίλα του κόσμου, μέσα σε όλη την υποκρισία του βρήκα μια μικρή όαση αλήθειας, ή έτσι πίστευα τουλάχιστον.
Μου είχες πει πως δεν μπορώ να σε κάνω να χαμογελάσεις πλέον, θυμάσαι;
Θυμάσαι την τελευταία μας φορά;
Θυμάσαι τον καθρέφτη απέναντι σου; Θυμάσαι τα δάκρυα μου; Τα δικά σου;
Σε διέψευσα για μια φορά ακόμα και ας ήταν η τελευταία. Χαμογέλασες το θυμάσαι;
Ακόμα και μετά από τόσο καιρό μέσα σε όλη σου την πίκρα, μέσα σε όλη μου την πίκρα σε έκανα να χαμογελάσεις, πάντα μπορούσα να σε κάνω να χαμογελάσεις, και πάντα θα μπορώ να το κάνω… αυτό να μην το ξεχάσεις…
Έλα αγάπη μου ώρα να ξυπνήσεις, άνοιξε τον κόσμο σου, να τον αντικρίσω για μια ακόμα φορά και ας χαθούμε. Γιατί τα “πρέπει” του ψεύτικου κόσμου μας καλούνε, και εμείς θα πρέπει να ανταπεξέλθουμε.
Τα “πρέπει” όμως εγώ δεν τα θέλω.