Η ζωή φτιάχτηκε για να τη νιώθεις μέχρι το μεδούλι.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Όλα ξεκινάνε από μια απλή καλημέρα.
Από ένα απλό χαμόγελο και πέντε κουβέντες αληθινές, μη τυπικές.
Τόσο απλά ξεκινάει μια επικοινωνία. Δομήσαμε τα καινούργια μας στερεότυπα φροντίζοντας να απομονωθούμε όσο πιο πολύ γίνεται από την επικοινωνία, από τη συζήτηση, από το διάλογο.
“Μην ανοιχτείς, θα πληγωθείς.” “Μην εμπιστευτείς, θα προδοθείς.” “Μην γελάσεις θα παρεξηγηθείς.” Ενοχοποιήθηκαν οι λέξεις.
Φοβάσαι να πεις χαλαρές κουβέντες που έλεγες πάντα μην τυχόν και σε παρερμηνεύσουν οι politically correct αυτού του κόσμου. Κι έτσι απομονωνόμαστε μέρα με τη μέρα. Μιλάμε με λέξεις άνιωθες, πεζές, χωρίς ψυχή. Χαμογελάμε τυπικά. Γελάμε λίγο, άηχα, προσεκτικά μην τυχόν και ξυπνήσουμε τη ζωή και χρειαστεί να της απολογηθούμε για το χαράμι που της χρεώνουμε.
Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν στη στιγμή που αποστειρώσαμε το συναίσθημα. Τη στιγμή που το ενοχοποιήσαμε και κάναμε την μοναχικότητα δήθεν επιλογή και περίπου κανονικότητα.
Παίδες, καλή η μοναξιά.. και ωραίο και το διαχρονικό άσμα του Βαρθακούρη, πιο καλή η μοναξιά.. αλλά η αλήθεια είναι πως η ζωή φτιάχτηκε για να τη νιώθεις μέχρι το μεδούλι, όχι να την περνάς μέσα σε μια αποστειρωμένη φούσκα που το μόνο που κάνεις είναι να την παρατηρείς να περνάει από μπροστά σου!
Για να τη γλεντάς στις χαρές, να τη γεύεσαι και να την απολαμβάνεις όταν βυθίζεσαι στη δίνη του έρωτα, να γίνεσαι ζεϊμπέκικο βαρύ στον πόνο, να λυγίζεις στην απώλεια και να ξανά σηκώνεσαι για να το πας όλο από την αρχή.
Μην ξεχάσεις την επόμενη καλημέρα, μην ξεχάσεις το επόμενο χαμόγελο. Μην ξεχάσεις να ζήσεις!