Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Διάβαζα το αγαπημένο μου βιβλίο, πίνοντας το αγαπημένο μου ρόφημα.
Έπιασα τον εαυτό μου να ταξιδεύει πέρα απ’ τις σελίδες, όταν διάβαζα και ξαναδιάβαζα την ίδια πρόταση χωρίς να καταλαβαίνω τι λέει.
Ο νους μου έφυγε και πέταξε κοντά σου, σ’ εκείνο το ζεστό βλέμμα που με κοίταξες, σ’ εκείνο το χαμόγελο που μου χάρισες, σ’ εκείνη την στιγμή που ήτανε δική μας.
Μέσα απ’ τη μελαγχολία των ματιών σου, βλέπω την ευαισθησία της ψυχής σου.
Ήταν μόνο μια στιγμή κι όμως χάθηκα στο ηλιοβασίλεμα των ματιών σου.
Ένιωσα και πάλι την καρδιά μου να ζεσταίνεται, να ζωντανεύει, να ξυπνάει απ’ τη χειμέρια νάρκη.
Κάτι με τραβάει κοντά σου! Κάτι δικό σου, είναι και δικό μου και αγγίζει την ψυχή μου.
Τα μάτια σου, μου μιλάνε κι εγώ απόμακρη μην τυχόν και καταλάβεις!
Τόσα συναισθήματα κρυμμένα κι έφτασε μόνο μια στιγμή για να τα φωτίσει.
Εκείνη, η δική μας!
Η δική μας στιγμή, ένα μικρό σύμπαν!
Δεν σε ξέρω και θέλω πολύ να σε μάθω!
Ήρθες στο όνειρό μου να δώσεις απαντήσεις. “Γιατί βιάζεσαι;” μου λες.
Δεν θέλω να βιάζομαι καλέ μου, θέλω να έχω την ευκαιρία η καρδιά και πάλι να σκιρτήσει και να’ ναι αμοιβαίο!
Θέλω εκείνη η στιγμή μας να έχει την συνέχεια που της αξίζει.
Ό,τι είναι ευλογημένο, ας γίνει!
– Αφιερωμένο σ’ εκείνη την στιγμή!