Η απάντηση στο ψέμα σου, είναι η πλήρης απαξίωση.

Γράφει η Ειρήνη Μουμούρη

Το ψέμα σου μαζί μου αδιάκοπο με κάθε ανάσα σου έβγαινε. Η επιμονή σου για να με πείσεις, κινηματογραφική! Τώρα πια την λέω γελώντας γραφική. Εσένα πίστεψα για τον άξιο άνθρωπο της ζωής μου. Στο είπα και κατέβασες το κεφάλι. Μια και μόνη στιγμή αλήθειας, δεν την είδα αμέσως για απόδειξη ενοχής. Μια γυναίκα, που αγαπά με κάθε φύση της μάνας και της ερωμένης, δεν μπορεί να αγαπήσει, να πονέσει περισσότερο.
Πόσο λάθος λογάριαζα για μια αρχή δική μου έναν άνθρωπο, που μόνιμα πάνω στο τέλος καρφωμένος βρίσκεται. Ήθελα φτιάξω μαζί σου μια αρχή δική μας. Δήθεν φώναζες κι εσύ, ότι ήθελες αυτό το ξεκίνημα. Στα αλήθεια, δεν ξεκολλάς ποτέ από τη λάσπη σου. Μένεις εκεί πάνω της τερματισμένος, άδειος, οργισμένος με όσους σε εγκαταλείπουν γιατί κατάλαβαν. Εγκαταλείπεσαι ξανά και ξανά και πάντα για τον άψυχο εγωϊσμό σου, αιώνια αιτία καταδίκης τον λένε οι πολλοί.
Οι άνθρωποι, όταν δεν μπορούν να αγαπήσουν παρά μόνο τον εγωϊσμό τους, πιο σωστό είναι να λέγονται σώματα. Τι κάνουν τα σώματα; Τρώνε, κοιμούνται, εργάζονται, περιφέρονται και ψάχνουν συνέχεια. Τι ψάχνουν; Την ψυχή. Τι είναι τα σώματα χωρίς ψυχή; Περιπλανώμενα κουφάρια! Εσύ άπληστο σώμα, εγώ με ψυχή και η σμίξη μας σε έκανε τέλειο άνθρωπο για λίγο. Κι εγώ για ανάγκη μου σε πίστευα.
Καμία ανάγκη δεν έχεις από τα ψεύτικα, που συνέχεια χρέος σου βάζουν. Μόνο τα αληθινά σε πληρώνουν!
Ποτέ δεν ήσουν αρκετός για εμένα! Ποτέ δεν μπορείς να είσαι τίμιος με καμία ψυχή, με κανένα κορμί. Συναντιόμασταν, δάκρυζες κοιτάζοντας με. Άψογη ερμηνεία! Λίγο πριν είχες αφήσει αλλού το γέλιο και την καλημέρα σου. Ηθοποιός από τους παλιούς μέσα στο μπουλούκι της σοβαροφάνειας κρυμμένος, ψεύτικα δηλωμένος για αληθινός άνθρωπος! Δεν τολμάς να παραδεχτείς, ότι κάθε φορά η αγάπη περνάει πίσω από την πλάτη σου, όσο εσύ κάνεις σχέδια για τον επόμενο εμπαιγμό.
Για εσένα τώρα καταλαβαίνω, ότι μετά τις καθημερινές σου παραστάσεις, τα βράδια η κατάντια σου, φέρνει το κλάμα σου! Βροχή πέφτει η μοναξιά μέσα στο δωμάτιο σου και σε παγώνει! Τώρα ο θυμός σου μαζί μου δεν έχει δάκρυα αλλά σε κατατρώει σαν θηρίο. Οι μικροί άνθρωποι, δεν ξέρουν να δέχονται μεγάλες ήττες αγάπης!
Ποτέ δεν ήσουν αρκετός για εμένα, αρκετά ήταν τα όσα με έμαθες. Αυτά τα αρκετά στο κεφάλι μου έγιναν πολλά. Τώρα η ζωή μου, δεν έχει για ζητούμενο έναν άξιο άνθρωπο, αλλά την αξίωση. Απαιτεί να παίρνει την αξία της από πάνω μου, με κάθε πράξη, με κάθε αγκαλιά, με την αγάπη, που πάντα σπάταλη μαζί της είμαι!
Η αγάπη κυρία από την φτιαξιά της, πάντα κρατάει την πόρτα ανοιχτή στους μικρόψυχους για να φύγουν. Πήρα το κεφάλαιο της ψυχής μου και ούτε σε αποχαιρέτισα. Δεν άξιζες κάποια τελευταία λόγια, μόνο πράξη πρώτης ποιότητάς, την απαξίωση!

Ξεκαθάρισμα λογαριασμών γίνεται εδώ και τώρα!
Ποτέ δεν ήσουν αρκετός για εμένα γιατί τελικά δεν αποδείχτηκες ακριβός στην αγάπη! Φθηνή κατασκευή από πλαστικό είσαι σπασμένη από το βάρος, που σε φόρτωσε ο καθόλου τυχαίος εγωϊσμός σου.
Έχω και εγώ το δικό μου βάρος να κουβαλήσω, αγάπη το λες, είναι το πάθος, που αντέχει στη γή, που με ορίζει για γυναίκα, ερωμένη, για άνθρωπο με τιμή. Τα χέρια μου είναι αποφασισμένα, δεν λυγίζουν!