Εκείνος που αδικεί, πονάει περισσότερο… την ώρα που το καταλαβαίνει.
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Υπήρξα σε όλα όσα συνάντησα, είχα την επιλογή να επιλέξω, γιατί πάντα την έχεις, πάντα είναι εκεί δίπλα σου κι ας κάνεις ότι δεν βλέπεις. Σε ό,τι ενέδωσες, σε ό,τι αρνήθηκες. Αλλά ό,τι αρνήθηκες είναι αυτό που σε καταξιώνει σαν χαρακτήρα.
Αν και μερικές φορές αδικείς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου επιλέγοντας κάτι που δεν σου αξίζει, κάτι που δεν ταιριάζει με την ψυχή σου, κάτι που απαξιώνει το πνεύμα σου. Γιατί αν κάποιος σε αδικήσει δεν θα φταίει αυτός, αλλά εσύ που τον επέλεξες, εσύ του έδωσες απ’ το πρωί το μαχαίρι και το έμπηξε στην καρδιά σου.
Τις περισσότερες φορές υπάρχουν τα σημάδια, αλλά κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε και είναι γιατί θέλουμε να βουτήξουμε στο γλυκό έστω για λίγο. Μας αδικούνε, αλλά κάνουμε πως δεν το βλέπουμε.
Δεν παίζουμε με ψυχές, ούτε με ανθρώπους. Δεν παίζουμε γενικώς. Είμαστε μεγάλοι πλέον και ώριμοι και πρέπει να σεβόμαστε τον κάθε άνθρωπο που περνάει δίπλα μας. Ο σεβασμός είναι στα κεκτημένα μου. Κι όταν βλέπω ότι δεν με σέβονται, αλλάζω πορεία. Πάω εκεί που με σέβονται, που μ’ αγαπούν.
Εγώ ποτέ δεν αδικώ. Εγώ ποτέ δεν εκμεταλλεύομαι. Εγώ απλά, ξεχνάω! Τόσο απλά!
Λένε ότι όποιος αδικείται, πονάει πολύ. Λέω ότι όποιος αδικεί, πονάει περισσότερο… την ώρα που το καταλαβαίνει.