Γράφει η Λαμπρινή Νταβέλη
Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που ένιωσα την ανάγκη να καθίσω να γράψω όσα σκέφτομαι και νιώθω. Λίγες μέρες μετά τον θάνατο του πολυαγαπημένου – δεύτερου μπαμπά, όπως ανέκαθεν αποκαλούσα – παππού μου. Ήταν Ιούλιος του 2016.
Ο χρόνος κυλούσε. Οι σελίδες γέμιζαν. Ώσπου κάποια στιγμή οι σελίδες αυτές έπεσαν στα λάθος χέρια. Γυρνώντας σπίτι αντίκρυσα την μητέρα μου, συγκινημένη. Δεν ήξερε… Πώς να το είχε φανταστεί; Ανείπωτα συναισθήματα σε μορφή λέξεων καταγεγραμμένα όλα σ’ένα κομμάτι χαρτί. Θυμάμαι τα λόγια της «γράφεις ωραία, με συγκίνησες πολύ. Μην θυμώσεις, μην το πετάξεις. Θέλω να το κρατήσω για να θυμάσαι. Για να θυμάμαι.»
Κάποια στιγμή η ανάγκη μου μετατράπηκε σε αγάπη. Έγινα ένα με την πένα. Η απόφαση μου να κυνηγήσω ένα ακόμη χόμπι μου, αστραπιαία. Το μάτι μου άθελα του έπεσε σ’ ένα άρθρο του Loveletters. Δε βαριέσαι, είπα, γιατί όχι; Δεν πήρα ποτέ απάντηση, ώσπου κάποια στιγμή είδα δημοσιευμένο το δικό μου άρθρο.
Έχουν περάσει μόνο λίγοι μήνες που είμαι μέλος αυτής της ομάδας, ενεργή στο κλάδο της αρθρογραφίας. Στο μυαλό σου ίσως θεωρείς ότι στη ζωή μου έχουν αλλάξει πολλά. Εγώ θα σου πω πως δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα. Εκτός από ένα κομμάτι του εαυτού μου, που πλέον μοιράζομαι μαζί σας.
Εύκολο; Καθόλου! Εξάλλου, για ποιον είναι εύκολο να μιλήσει ανοιχτά για τις πιο απόκρυφες σκέψεις του;
Σε λίγες μέρες γιορτάζουμε ακόμη έναν χρόνο στο πλευρό σας μιλώντας στις καρδιές σας, αφήνωντας σας να μπείτε στις ψυχές μας. Εσείς δεν την γνωρίζετε. Εγώ είχα την τύχη να βρεθώ στο δρόμο της και να συστηθούμε. Σοφία το όνομα της, η γυναίκα έμπνευση αυτού του site και παράλληλα η γυναίκα που με βοήθησε να ξεκινήσω κάτι νέο στη ζωή μου.
Ένα ευχαριστώ δεν ξέρω αν αρκεί για την ευκαιρία που μου δόθηκε. Παρ’ όλα αυτά, η ανάγκη μου είναι μεγάλη.
Σοφία, σ’ ευχαριστώ! Πλέον ξέρω πού ακριβώς ανήκω.
Χρόνια πολλά Loveletters!