Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Είναι και κάτι ψυχές βαριές, ταλαιπωρημένες. Φορτωμένες με τόσα και τόσα. Κουβάδες με λάσπη και μαύρο χρώμα να πέφτουν πάνω τους συνεχώς κι εκείνες εκεί, να προσπαθούν. Είναι και κάτι ψυχές, τσαλακωμένες, τσακισμένες. Γεμάτες ρωγμές. Χτυπημένες ξανά και ξανά. Τις βλέπεις θαρρείς ώρες ώρες ν’ ανοίγουν τα χέρια και να κοιτούν στον ουρανό με θυμό και πείσμα, αλλά και δύναμη. Να κοιτούν στον ουρανό και να φωνάζουν “Χτύπα!”. Χωρίς να δακρύζουν. Χωρίς να γονατίζουν. Δεν βαρυγκωμούν. Δεν παραπονιούνται. Δεν κλαίγονται. Μένουν εκεί, αγέρωχες και δέχονται. Μένουν εκεί, περήφανες κι ανέχονται. Πονούν. Ματώνουν. Υποφέρουν. Όλα στο πολύ. Όλα όμως άηχα. Χωρίς φωνές. Χωρίς υστερίες.
Δεν ξέρουν αν έχουν κάτι να περιμένουν. Δεν ξέρουν αν έχουν κάτι να ελπίζουν. Μα δεν τους πάει να παραιτηθούν. Δεν τους πάει να υποκύψουν στα τραύματα. Μένουν εκεί και σιωπηλά καθαρίζουν τις λάσπες και το μαύρο που τους πετάνε. Μένουν εκεί και σιωπηλά φροντίζουν τις πληγές τους, γιατί δεν υπάρχει κανείς τριγύρω να το κάνει γι’ αυτούς. Δεν ζητούν βοήθεια. Δεν ζητούν τίποτα. Μπορεί να ζήτησαν και να μην τους δόθηκε ποτέ. Μπορεί και να μην το έκαναν ποτέ. Γιατί, ποιος ξέρει;
Δεν θα τις ακούσεις να αναρωτιούνται το γιατί. Δεν θα τις ακούσεις να αναθεματίζουν την τύχη τους. Δεν θα τις ακούσεις να ζητούν έλεος. Δεν θα τις ακούσεις, αθόρυβα πονούν, αθόρυβα αντέχουν, αθόρυβα κλαίνε. Αθόρυβα και κρυφά, γιατί αντέχουν πολλά, αλλά το να νιώσουν πως τις λυπούνται, αυτό μπορεί να τις σκοτώσει.
Είναι και κάτι ψυχές, βαριές, ταλαιπωρημένες. Χτυπημένες ξανά και ξανά. Κουβάδες με λάσπη και μαύρο χρώμα να πέφτουν πάνω τους συνεχώς. Είναι όμως το βλέμμα τους, είναι το βλέμμα τους καθάριο και αγνό. Γεμάτο αλήθεια και φως. Δεν ξέρουν αν έχουν κάτι να περιμένουν. Δεν ξέρουν αν έχουν κάτι να ελπίζουν. Κι όμως, εκείνες εκεί, να προσπαθούν…