Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Είσαι λίγων ωρών και σε κρατάω στα χέρια μου.
Δεν είμαι η ευτυχισμένη ροζ μαμά των παραμυθιών.
Όμως σε κρατάω, σε κοιτάω, είσαι δικιά μου.
Σώμα από το σώμα μου και ψυχή από την ψυχή μου.
Κλαις δυνατά, πεισματάρικα και από τις πρώτες σου ώρες, τα θέλω σου είναι αδιαπραγμάτευτα.
Σε κουρνιάζω στον κόρφο μου.
Σε ηρεμώ και σου σιγοτραγουδώ.
Σου μιλάω και γαληνεύεις.
Εσύ κι εγώ.
Μεγαλώνεις.
Στον δεύτερο σου χρόνο σου φορώ ένα φόρεμα λευκό και φυσάς περήφανη τα κεράκια σου.
Με κοιτάς στα μάτια και με διαβάζεις.
Μόνο εσύ μπορείς.
Μόνο εσύ ξέρεις.
Ξέρεις τις σκέψεις 9 μηνών που ζήσαμε στο ίδιο σώμα.
Ξέρεις τους φόβους 9 μηνών που έπαιρνες ζωή από την ζωή μου.
Ξέρεις τους πόνους 9 μηνών που γινόσουνα ψυχή από την ψυχή μου.
Μεγαλώνεις.
Μου φοράς καπελάκι HelloKitty και με κάνεις παιδί μαζί σου.
Μου επιβάλλεις με ένα σου χαμόγελο ν’αφήσω πίσω μου το σκοτάδι και να σε ακολουθήσω στο ροζ.
Κι εγώ σε ακολουθώ.
Μεγαλώνεις.
Κι εγώ ξέρω πως κάθε μέρα δίνω μια μάχη για να μπορείς να με κοιτάς στα μάτια και να σε κοιτάω κι εγώ.
Κάθε μέρα παραδίδω τις μάχες μου στα χέρια σου και από το χαμόγελό σου κρίνεται αν άξιζαν τον κόπο ή όχι.
Μεγαλώνεις.
Με αλλάζεις.
Δεν σε διαμορφώνω, με δημιουργείς από την αρχή.
Εσύ.
Καμία ιδανική συνθήκη δεν υπήρξε από την στιγμή που ήσουν ένα φασολάκι μέσα μου μέχρι που σε κράτησα στα χέρια μου.
Κι όμως.. εσύ κι εγώ.
Η μόνη που δεν μπορώ να κοροϊδέψω φορώντας μάσκα ευτυχίας.
Εσύ με διαβάζεις, εγώ σε αφήνω.
Μεγάλωσες άλλον ένα χρόνο. Μην με ρωτήσεις πώς πέταξαν 10 χρόνια. Δεν τα έχω καταλάβει.
Μετράς τις πρώτες σου απώλειες και τα βράδια με ρωτάς αν μου λείπει ο παππούς και η γιαγιά.
«Ναι, Ίριδα, μου λείπουν.» και μου αφήνεις ένα αρκουδάκι στο μαξιλάρι μου για να μου λείπουν λιγότερο.
Και όταν πρέπει να λείψω για δουλειά, μου γράφεις σημειώματα, για να μου απαντάς σε εκείνα που σου έχω αφήσει εγώ.
Κι όταν βλέπεις και ζορίζομαι.. μου ζητάς το τραγούδι μας κι αρχίζουμε κι οι δυο να χορεύουμε στο σπίτι και να τραγουδάμε σε μια δική μας μελωδία «είμαστε δύνατες, είμαστε πειρατές» σε ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο.. κι ως δια μαγείας.. όλα περνάνε!
Μεγάλωσες άλλον ένα χρόνο κι ούτε φέτος έγινες πριγκίπισσα.
Γιατί εγώ σε μεγαλώνω για να γίνεις πειρατίνα ετούτης της ζωής.
Γιατί κάποτε στις μάχες που θα δώσεις δεν θα είμαι κοντά σου αλλά θα με κουβαλάς στην σκέψη σου, στις αποφάσεις σου.
Γιατί θα με ακούσεις να σου λέω πως «η μάνα έχει πάντα δίκιο» και θα μου βγάλεις περιπαικτικά την γλώσσα.
Γιατί αν δεν θες να κάνεις κάτι, δεν θα το κάνεις επειδή «πρέπει» ή επειδή «έτσι λέω εγώ».
Γιατί όλα εκείνα που νόμιζα πως ήξερα για την ζωή, εσύ ήρθες και τα αναίρεσες.
Γιατί θα φας τα μούτρα σου ξανά και ξανά και εγώ θα είμαι εκεί όχι για να σε κρατήσω να μην πέσεις, αλλά για να πέσω πρώτη κι εσύ να πέσεις στα μαλακά.
Γιατί η αγκαλιά μου θα είναι ανοιχτή για να μπαίνεις όποτε θες να κρυφτείς και η πόρτα της ζωής σου θα είναι κι εκείνη ανοιχτή για να πετάξεις ελεύθερη όπου σου φυσήξει ο άνεμος.
Γιατί τα σημάδια σου θα σε μάθω να τα αγαπάς και να τα σέβεσαι.
Γιατί σε μεγαλώνει μια μάνα που κουβαλάει τον αέρα μέσα της και δεν αναζητά καμία τελειότητα.
Και μην φοβάσαι.
Αέρας κάτω από τα φτερά σου θα είμαι πάντα εγώ.
Για να πετάς ελεύθερη και να γυρνάς όποτε χρειάζεσαι εκείνη την αγκαλιά.
ΥΓ. Κι αν είσαι τυχερή, κάποια μέρα, κάποιος που δεν θα αρκεστεί στα εύκολα, στα λόγια, στις λέξεις και στα δεδομένα, κάποιος που θα δώσει μάχες με την ψυχή του για την πάρτη σου και θα ρισκάρει όλο του το είναι για την ψυχή σου, θα σου ψιθυρίσει πως είσαι η πριγκίπισσά του. Μόνο δική του. Γιατί θα σε έχει διαβάσει πίσω από την μαχήτρια. Πίσω από την πειρατίνα.
Αυτόν.. μην τον χάσεις. Γι’αυτόν.. κάνε τα πάντα σου.
Join the discussion