Γράφει η Λιάνα
Δεν έχω πια τη δύναμη και την επιθυμία να κάνω υπερπροσπάθεια για να αποδείξω πια είμαι. Δεν έχω κουράγιο, μετά από τόσες τρικυμίες που έζησα, να δίνω μάχες για να αναγνωρίσει την αξία μου κάποιος. Δεν βάδισα ποτέ σε ροδοπέταλα, ούτε και ξέρω τι θα πει απόλυτη γαλήνη. Μάλλον ακόμα και για αυτά τα λίγα κεκτημένα μου, μπήκα σε βαθιά νερά για να τα αποκτήσω και σε βαθύτερα για να τα κρατήσω ανέπαφα
Γι’ αυτό και σαν μπήκες στη ζωή μου, το βιβλίο μου στο άφησα ορθάνοιχτο, να με διαβάσεις, να μελετήσεις αφορμές και αιτίες, για ό,τι είμαι. Δε σου ‘κρυψα ούτε τις ντροπές μου, ούτε τους θυμούς μου, ούτε τα απωθημένα μου, μα το σημαντικότερο, σε άφησα να δεις πολύ καθαρά τις πληγές μου. Ώρες ολόκληρες, μέρες, μήνες, σου ανέλυα κάθε πτυχή απ’ το παρελθόν, άλλοτε με δάκρυα κι άλλοτε με γέλια. Κι όσο ξεγύμνωνα αλήθειες, σε κοίταζα κατάματα, έτσι όπως έμαθα να κάνω από παιδί. Μισόλογα από μένα δεν άκουσες ποτέ. Σε πλησίασα και θυμάμαι καθαρά, σου είπα πως δε θέλω να μου ζητήσεις ποτέ να αλλάξω.
Μου έδωσες κι εσύ, δεν το ξεχνάω ποτέ, εκείνους τους ολόκληρους αιώνες που μιλάγαμε, κομμάτια ατόφια απ’ τον εαυτό σου. Αλήθειες τόσο δυνατές, συνταρακτικές, που μου κόπηκε η ανάσα. Πάγωσα τότε, παγωμένη νιώθω και τώρα που ανασύρω εκείνες τις εξομολογήσεις. Και κάπως έτσι, γίναμε συνταξιδιώτες και ίσως μερικές φορές, λόγω συνθηκών, να ξεχάσαμε τη δίψα για εκείνη την αγκαλιά τη γνωστή, την οικεία.
Δε θα με παρουσιάσω ποτέ σαν κάτι πιο σημαντικό απ’ ότι είμαι. Δεν έχω ανάγκη από επιβραβεύσεις καλής συντρόφου. Ξέρω καλά πως είμαι εγωίστρια, σκληρή και ίσως πολλές φορές αυστηρή μαζί σου. Άλλωστε το ίδιο δεν κάνω και σε μένα;
Γνωρίζω όμως, απ’ τα βάθη της της ψυχής μου, πως τα λίγα μου ή τα πολλά μου τα πρόσφερα με ανιδιοτελή αγάπη και με πραγματικό σεβασμό. Στάθηκα και στέκομαι κοντά σου, σαν βράχος, σε κάθε μας αναποδιά κι ας τρεκλίζουν ώρες ώρες τα πόδια μου κι ας νιώθω πως εξαντλούνται οι δυνάμεις μου. Δε σ’ αφήνω όμως να δεις ούτε τους φόβους μου, ούτε τις ανασφάλειες μου. Όχι γιατί δε θα είσαι ικανός να τα αντιμετωπίσεις. Απλά γιατί νομίζω πως κι εσύ μια ολόκληρη ζωή παλεύεις σκληρά και η κούραση σου είναι τεράστια.
Γι’ αυτό και στο ζητάω σαν χάρη. Αν θες σαν δώρο επετείου, που ξεχάστηκε. Όσο είσαι στο πλευρό μου, όσο είμαστε ένα, μη με υποτιμήσεις και μη με βάλεις πιο χαμηλά απ’ τη θέση που έχω κερδίσει. Κράτα μου το χέρι, μίλα μου, ακόμα κι όταν όλα είναι ή φαντάζουν αδύνατα. Μείνε κοντά μου από επιλογή κι όχι από ανάγκη. Μείνε κοντά μου, επειδή εμείς ενώσαμε δύο διαφορετικούς κόσμους, ενάντια σε όλα τα προγνωστικά. Είναι σπουδαίο ένας άνθρωπος να είναι το σπίτι σου, το ξέρεις. Και το σπίτι σου πάντα το φροντίζεις και το θωρακίζεις. Μέτρα στιγμές που μοιραστήκαμε, θυσίες, επιθυμίες, κόπους και όνειρα.
Η αξιολόγηση είναι δική σου. Εγώ το ταμείο μου, το ‘χω κάνει εδώ και καιρό. Ένα μπορώ μόνο να υποσχεθώ. Όσο τα μάτια σου με κοιτάνε καθαρά και αληθινά, θα έχω πάντα αποθέματα αγάπης, ικανά να μας φωτίζουν όλα τα σκοτάδια.