Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Δεν είναι που έπαψα να περιμένω, είναι που έπαψες να έρχεσαι.
Ακόμα κι αυτό το λίγο, το περαστικό, το χωρίς προηγούμενη συνεννόηση “είμαι κάτω”.
Ακόμα και το λίγο σου δεν υπάρχει πια.
Κι εγώ έμεινα εκεί που με είχες αφήσει την τελευταία φορά.
Να θέλω να ξενυχτάω μαζί σου, μιλώντας για να πάντα μέχρι τα μάτια σου να βαρύνουν και να κλείσουν.
Να θέλω να σχεδιάζουμε ταξίδια και να μου μιλάς για τα μέρη που έχεις πάει, για τους ανθρώπους που έχεις γνωρίσει και εγώ να σε πειράζω πως θέλω ένα ταξίδι κάπου που δεν θα έχεις άλλη μνήμη.
Να θέλω να σε αγγίξω, να σε φιλήσω, να σε χορτάσω και να μην φοβάμαι πως μόλις ανοίξεις τα μάτια σου θα φύγεις πάλι σαν κυνηγημένη.
Να με διεκδικήσεις μια φορά σαν να μην ξέρεις πως είμαι ήδη εκεί για εσένα.
Εγώ εκεί έμεινα.
Στα απλωμένα θέλω μου που φλέρταραν με τα χιλιοσφραγισμένα “δεν μπορώ” σου.
Και τώρα εσύ στο πουθενά κι εγώ στο παντού να σε ζητάω.
Να περιμένω την επόμενη φορά που θα σε βρω στα σκαλοπάτια μου..