Δεν έχουμε χρόνο να λογομαχούμε με μετριότητες και κουβέντες ανούσιες που ειπώνονται απλά για να ακουστούν.

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Μέτρησα τα χρόνια και είδα πως γρήγορα περνάει ο καιρός. Γρήγορα οι άνθρωποι ξεχνούν και χάνονται στις σκέψεις, μέχρι να έρθουν οι επόμενες. Μέτρησα το χρόνο και κατάλαβα πως δεν αξίζει να τον σπαταλάμε σε ατέρμονες συζητήσεις που δεν καταλήγουν πουθενά. Πως δεν μας φτάνει ο χρόνος να ανεχόμαστε τους ανθρώπους που, παρά την ηλικία τους, παραμένουν ακόμα μωρά. Δεν έχουμε χρόνο να λογομαχούμε με μετριότητες και κουβέντες ανούσιες που ειπώνονται απλά για να ακουστούν.

Δεν βγάζει πουθενά να βρισκόμαστε σε μαζώξεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί, χειριστικοί κατακτητές του σύμπαντος που καιροφυλακτούν στην επόμενη γωνία για να αρπάξουν κάτι που δεν τους ανήκει. Κατάλαβα πως η ζήλια είναι ενοχλητική. Πως οι άνθρωποι δεν συζητούν για το περιεχόμενο αλλά για την επικεφαλίδα που την κέρδισαν ξώφαλτσα σε κάποιο τροχό της μοίρας.

Κατάλαβα πως μόνο η ουσία είναι αυτή που μένει και οι άνθρωποι οι δικοί μας, που το γέλιο τους ισοδυναμεί με την ψυχή τους. Πως η ασφάλεια των συναισθημάτων μας περικυκλώνεται με ανθρώπους που δεν επαίρονται με τα κατορθώματά τους και δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το μόνο που επιθυμούν είναι η αλήθεια. Μια αλήθεια που μας οδηγεί στο φως για να μπορέσουμε το τίποτα να το κάνουμε κάτι. Για να μπορέσουμε να ζήσουμε μια ανάσα πριν πεθάνουμε. Για να κάνουμε τη ζωή όχι μόνο να γελά αλλά και να ζει κάθε μέρα και πιο πολύ, κάθε μέρα όλο και πιο κοντά στο όνειρο.