Γιατί ήρθες αφού φεύγεις;

Γράφει η Φωτεινή (αναγνώστρια)

Γιατί να ζήσω αυτόν τον πόνο;
Γιατί να λιώνω, να νιώθω κενή και λίγη; Μια μικρή αφρόντιστη, πεταμένη καρδιά σε ένα μεγάλο γερασμένο σώμα;
Γιατί ήρθες αφού φεύγεις;
Γιατί δεν με άφησες να είμαι το κεφάλαιο στη ζωή σου που έλειπε;
Γιατί με διώχνεις αφού μ αγαπάς;
Γιατί η αγάπη πρέπει πάντα να πονάει; Θέλησες άλλη. Όπως όλοι στη ζωή μου. Γίνομαι βάρος ασήκωτο όσο με απομακρύνεις .
Κενή μέσα μου αλλά βάρος σε σένα. Πως γίνεται να φύγω από αυτόν τον πόνο ;
Θες να απομονωθείς λες. Να μην είμαστε μαζί. Να μείνεις στο στόχο σου
Και πίσω από τις λέξεις διακρίνω μόνο πως θες να με διώξεις για να ζήσεις έναν έρωτα με εκείνη.
Δεν θα έπρεπε να το ζήσω αυτό.
Δεν ήταν κάτι που δεν έχω βιώσει και πάλι..
Τόσους μήνες κοροϊδεύω τον εαυτό μου πως είμαστε κάτι.
Σε διεκδικώ, αλλάζω τις επιθυμίες μου. Θέλω να ουρλιάζω συνέχεια .
Το σώμα μου αρρωσταίνει όλο και πιο πολύ.
Το θες το σώμα μου αλλά το αρνείσαι την ίδια στιγμή!
Το έχεις και μετά το ματαιώνεις..
Φωνάζουν τα πάντα μέσα μου!
Κράτα με!
Μου αξίζει!
Σου αξίζω!
Μας αξίζει αυτή η αγάπη!
Μας ζει αυτό το πάθος!
Το ξέρεις κι εσύ. Αλλά θες να το ξεχάσεις..
Τελευταία φορά λες. Ίσως…
Νιώθω κομμένη εγκάρσια με την πιθανότητα να μην εγκολπωθώ ξανά ποτέ το σχήμα σου.
Δεν το φαντάζεσαι εσύ..
Δεν πονάς εσύ.
Γιατί ήρθες;
Γιατί ενόχλησες τη θλίψη μου πριν τέσσερα χρόνια;
Γιατί μου έδωσες αυτή την ελπίδα πως μου αξίζει τέτοιος έρωτας;
Ναι δεν είμαι η ομορφότερη που μου είπες μεθυσμένος
Δεν είμαι το πεπρωμένο σου που είπε το αλκοόλ στο νου σου.
Είμαι απλά μια γυναίκα που σε λατρεύει
Με ρώτησες «μ’ αγαπάς;»
Σαν να μην ήξερες.
Σαν να ήθελες να κρατηθείς από την απάντηση..
Και σου ψιθύρισα..
«Σε λατρεύω» κι ούτε καν ξέρω αν υπάρχει λέξη, ρήμα ή έννοια που να εκφράσει τον κόσμο που νιώθω για σένα!
Μια γυναίκα είμαι ανίκανη να διαχειριστεί την απώλεια της απόρριψης. Μια γυναίκα που ήταν έτοιμη για όλες τις υπερβάσεις του κόσμου.
Ποια λόγια σου είναι τα αληθινά;
Αυτά που υπαγορεύει η νηφάλια λογική σου; Ή αυτά που φιλήσανε τα χείλια μου λέγοντας πως δεν θα χωρίσουμε ποτέ;
Δεν το φαντάστηκα αλλά το μεγαλύτερο χαμόγελο της ζωής μου, που νοηματοδότησε ο ερχομός σου έγινε ο μεγαλύτερος ερωτικός πόνος των χρόνων μου.
Έχω προδοθεί.
Έχω κλάψει ξανά. Έχω διεκδικήσει πάλι. Έχω αδειάσει και πριν.
Αλλά τότε είχα ελπίδα τα χρόνια που θα έρχονταν. Τώρα δεν έχω τίποτα να προσδοκώ. Γιατί;
Ο έρωτας που ήλπιζα ήρθε με τη μορφή σου και φεύγει με τη μορφή όλων όσων ήδη από τη ζωή μου έφυγαν …
Θα ξοδευτώ..
Θα σκορπιστώ..
Θα δώσω το σώμα μου κομμάτια σε πολλούς..
Θα πρέπει να το μισήσω..
Μόνο έτσι θα μισήσω εσένα που είσαι σε κάθε μου κύτταρο.
Μόνο έτσι θα φύγω από τη φυλακή της αγάπης μου για σένα που μου διαλύει την ψυχή η άρνηση της.
Πόσο θα ήθελα να νιώσεις πως είναι αδύνατο να μην είμαστε ζευγάρι!
Πόσο εδώ και πολλά χρόνια, νιώθω πως δεν έχει σημασία η ζωή μου χωρίς τη δική σου μαζί…