Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.
Ο ήλιος άρχισε να δύει. Σαν νά‘θελε να με παρηγορήσει κι εκείνος κι έσπρωχνε γρήγορα τη μέρα να τελειώσει. Το σούρουπο έγινε βράδυ, χρυσαφένιο και κόκκινο και μωβ και θαυμάσιο! Ο εκκωφαντικός θόρυβος των αυτοκινήτων, κόπασε. Η ατέρμονη διαδρομή των πεζών, διεκόπη. Απέμεινε μονάχα τούτο το κενό της μοναξιάς, ν’αναδύει την ανυπαρξία μας..
Μοναξιά. Σε κυκλώνει, σε τρομοκρατεί, σε διαλύει..
Έρχεται φευγαλέα, είναι απρόβλεπτη. Οδυνηρή, ακατανόητη, δε δείχνει έλεος. Κολλάει σαν βδέλλα επάνω σου τις νύχτες. Ρουφάει το αίμα από τα πιο βαθιά σου τραύματα, σε παραλύει από το πόνο.
Μοναξιά μέσα στο πλήθος, μοναξιά στον έρωτα, στην οικογένεια, στη δουλειά.
Οι “πραγματικές” ζωές μας, βρίθουν από ανυπόφορη πραγματική μοναξιά.
Κολυμπάμε μόνοι κι αβοήθητοι σ’έναν ορμητικό χείμαρρο υποχρεώσεων και συνεχούς προγραμματισμού.
Μόνοι. Ολομόναχοι. Στέκουμε ασταθείς, αντικρίζοντας το χάος, την κενότητα. Έτσι που η αστάθεια μοιάζει απέραντη και το χάος άπειρο.
Μόνη μας ελπίδα απεγκλωβισμού απ’αυτή τη ζοφερή κατάσταση σύγχυσης και ανασφάλειας, είναι το κίνητρο της αλλαγής.
«Ν’αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσο, δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία, είναι δικαιοσύνη.» έγραφε ο Θερβάντες στο βιβλίο «Δον Κιχώτης»
Με αφετηρία τη δική σου ύπαρξη λοιπόν, κάνε την κάθε σου μέρα συν(ύπαρξη). Άλλαξε τα συναισθήματά σου, προσανατόλισέ τα προς κάτι εποικοδομητικό.
Γίνε “ήλιος”, φώτισε καθετί που “χορεύει” γύρω σου.
Ξεκίνα από τον εαυτό σου πρώτα. Εξάγνισε το μυαλό και το σώμα σου. Αφέσου σύγκορμος στο μούδιασμα που προσφέρει η αλλαγή. Η κάθε αλλαγή, μικρή ή μεγάλη.
Βούτηξε από το λαιμό τη στενοχώρια, τη θλίψη, τις αντιξοότητες και μετέτρεψέ τες σε δημιουργία, σε φλογερή δημιουργία.
Βρες χρόνο και δώσε χώρο στο εαυτό σου. Πλάσε τον χαρακτήρα σου πάλι. Ξανά και ξανά. Σαν παιχνίδι δες το!
Πάρε την πλαστελίνη της αρεσκείας σου, χρωμάτισέ τη με το αγαπημένο σου χρώμα και δώσε υπόσταση σε καθετί μικρό ή μεγάλο που ονειρεύεσαι!
Ξεκίνα λοιπόν! Ξεκίνα πριν γείρει απελπισμένα άλλη μια μέρα της ζωής σου..