Ας νικήσει λοιπόν ο έρωτας μας!

Γράφει η Φλώρα Σπανού

Θα θελα να ξυπνούσα μία μέρα και να έκανα αυτό που ήθελα δίχως να με νοιάζει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Να πετούσα από πάνω μου όλα τα πρέπει, τα μη, τους φόβους, την δειλία και να τα τίναζα αποφασιστικά σαν να ήταν απλά μόνο χνούδια που χαν κολλήσει στο παλτό μου, να έπαιρνα μια βαθιά ανάσα και να έλεγα στον εαυτό μου.
“Σήμερα θα κάνεις αυτό που θες χωρίς να σε τρομάξουν οι συνέπειες των πράξεων σου. Σήμερα δεν θα φοβηθείς. Θα πας να βρεις τον έρωτα να τον κοιτάξεις κατάματα, θα του απλώσεις το χέρι κι εκείνος θα στο ανταποδώσει με εκείνο το χαμόγελο του που σου ζεσταίνει την καρδιά κάθε φορά που βρίσκεται κοντά σου.
Θα απλώσει το χέρι του να αγγίξει το δικό σου και με αργά και σταθερά βήματα θα σε πλησιάσει και θα σου πει. Κοίτα με, είμαι εδώ εγώ για σένα τώρα , μην φοβάσαι τίποτα πια”.
Κι εγώ θα χαμογελάσω χωρίς να νοιώθω ενοχές, τύψεις. Θα είμαι ο εαυτός μου και θα κάνω αυτό που θέλω δίπλα στον άνθρωπο που θέλω. Κι αυτό που πραγματικά επιθυμώ είναι να μπορώ να είμαι μαζί του κι όπου θέλει ας με βγάλει το ταξίδι αυτό.
Το ξέρω θα ναι δύσκολο και μακρινό με πάμπολλες στροφές χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει στην καθεμία όμως σημασία θα χει που θα μάστε μαζί σε όλο αυτό. Ας νικήσει λοιπόν ο έρωτας μας κι ας γίνει η ασπίδα μας το μέσο εκείνο που θα μας προστατεύσει από ότι κι αν συναντήσουμε εμπρός μας.