Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Είναι αλήθεια πως ποτέ δε μου άρεσαν οι μελοδραματισμοί και οι αποχαιρετηστήριες δηλώσεις πριν τον ερχομό του νέου έτους. Ωστόσο, τελευταία ανακαλύπτω πως είναι μια ευκαιρία να κάνουμε την εσωτερική ενδοσκόπηση και να κάνουμε μια νέα αρχή, ξεκινώντας πρώτα από εμάς. Κάθε φορά που ένας χρόνος τελειώνει, ο νους μου τρέχει πρώτα στους ανθρώπους που έχασα, έπειτα σ᾽εκείνους που κόντρα σε όλους παραμένουν δίπλα μου και, τέλος, σε όλα όσα πλημμυρίζουν τα μάτια μου με δάκρυα και την ψυχή μου με ευγνωμοσύνη.
Και, κάπως έτσι, καταλήγω να εύχομαι να μη μας λείψει κανείς. Να έχουμε κοντά μας τους ανθρώπους μας, εκείνους τους πολύτιμους που είναι πάντα ανεπιτήδευτα κοντά μας και βρίσκουν χίλιους λόγους να μένουν και κανέναν για να μας αφήσουν. Να έχουμε πάντα τον νου να τους κρατάμε κοντά μας,να τους δώσουμε την αγάπη όλου του κόσμου και να πάψουμε να ενδιαφερόμαστε για όλους τους άλλους. Εύχομαι ολόψυχα να μπορούμε όλοι οι ευαίσθητοι αυτού του κόσμου να αδιαφορήσουμε για τη μαζική τοξικότητα που απαντάται συγκεντρωτικά εκεί έξω και να πάψουμε να κάνουμε πρόβλημά μας τον κομπλεξισμό που κυκλοφορεί ανεξέλεγκτα και προσπαθεί να σου φορτώσει το βάρος του με προσβολές και ρητορείες κατωτερότητας.
Υπόσχομαι με τη νέα χρονιά να πράττω περισσότερο και να σκέφτομαι λιγότερο. Φτάνει πια με τις αναλύσεις του νου και το ζύγισμα της παραμικρής μας κίνησης, επειδή φοβόμαστε μην απογοητεύσουμε τις εντυπώσεις των ξένων. Η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές το φωνάζουμε για να το ακούσουμε οι ίδιοι, αλλά καθώς μεγαλώνουμε και καταλαβαίνουμε πως η ζωή τρέχει με ταχύτατους ρυθμούς, μοιάζει ολότελα μάταιο να ξοδεύουμε έστω και ένα λεπτό αυτού του ταξιδιού, κάνοντας κάτι για το οποίο δε χτυπάει δυνατά η καρδιά μας.
Στη νέα χρονιά θα χωρέσω μονάχα χαμόγελα, ώστε να μπορώ να αντιμετωπίσω όλα εκείνα τα οποία δεν είναι στο χέρι μου. Θα φροντίσω να δείξω μεγαλύτερη υπομονή και κατανόηση στους ανθρώπους που αγαπώ και θα διαγράψω εντελώς εκείνους που δούλεψαν επαρκώς τα προηγούμενα έτη για να μου αποδείξουν την ανεπάρκειά τους. Θα διαβάζω σαν να μη γνωρίζω τίποτα, θα αγαπάω σαν να πρόκειται να πεθάνω αύριο, θα προσπαθώ να κοιτάζω περισσότερο στα μάτια παραμένοντας ειλικρινής, θα δίνω στα παιδιά μου τον καλύτερό μου εαυτό και θα μου υπενθυμίζω πως οι μικρές στιγμές ευτυχίας είναι που κάνουν τη ζωή να έχει αξία. Δε θα ξεχνάω να χαμογελάω κάθε που βλέπω τον ήλιο και θα μου επιτρέπω να απορρίπτω εντελώς καθετί που έρχεται κατά πάνω μου με αγένεια και υπεροψία. Θα νιώθω υπερτυχερή που δεν πρέπει να παλέψω για την υγεία μου και θα ευγνωμονώ το Σύμπαν που μπορώ να κάνω το επάγγελμα που πάντα ονειρευόμουν.
Κάθε νέα χρονιά εύχομαι και προσπαθώ να γίνομαι λίγο καλύτερος άνθρωπος από χτες. Μα αυτός ο κόσμος μας υπενθυμίζει διαρκώς πως η κακία περισσεύει, ενώ αντίθετα, η αδιαφορία προς τον συνάνθρωπο πλεονάζει. Εύχομαι, λοιπόν, να βλέπουμε λιγότερα μόνα παιδιά. Εύχομαι να μη χρειαστεί να δούμε παιδιά με τα μάτια “ριγμένα” στο κενό, μήτε παιδιά που βιώνουν την πείνα, τον αποχωρισμό και τον πόνο. Εύχομαι οι καρδιές και τα πρόσωπα των παιδιών να γελάνε, να έχουν όλα τους την ευκαιρία στη γνώση και να μη βιώσουν ποτέ τον πόνο που προκαλούν τα ενήλικα και παράφρονα μυαλά. Εύχομαι να εκλείψουν οι αντιλήψεις που διαχωρίζουν τον άνθρωπο σε κατηγορίες και να προσπαθήσει ο καθένας να γίνει ο άνθρωπος που θα ήθελε να κοιτάζουν με υπερηφάνεια τα παιδικά μάτια.
Εύχομαι η νέα χρονιά να μας κάνει περισσότερο τολμηρούς με τα όνειρά μας και λιγότερο ανεκτικούς με τις φοβίες μας. Γιατί, πίσω από την εικόνα που με επιμέλεια έχουμε φτιάξει για τα μάτια των ξένων, υπάρχει η αλήθεια μας, που βαρέθηκε να κρύβεται και φωνάζει για να απελευθερωθεί. Εύχομαι να πάψουμε να σωματοποιούμε την κακή ψυχική μας κατάσταση και να βρούμε το θάρρος να κάνουμε όλα όσα φοβόμαστε. Και ας τρέμουμε, και ας γελάμε με κομμένη την ανάσα, και ας νιώθουμε ξένοι μέσα σε ξένους, ας μην πατάμε 100 τοις εκατό στα πόδια μας και ας μην έχουμε καταφέρει να απαντήσουμε σ’ εκείνα τα νυχτερινά “γιατί”. Γίνεται πιο εύκολο, αν παριστάνεις ότι δε συμβαίνει.
Και μην ξεχνάς: αρκεί ένας και μόνος άνθρωπος να πιστέψει σ᾽εμάς, να δει τη φλόγα στα μάτια μας, να γίνει ο πιο θερμός υποστηρικτής μας και τότε όλα μοιάζουν λιγάκι πιο εύκολα.