Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
Και βλέπεις τις μέρες της να περνάνε, να γίνονται εβδομάδες, μήνες και χρόνια, και να περνάνε περίπου και μισά.
Σε μια περίπου ζωή, περίπου ευτυχία, περίπου κερδισμένα, σίγουρα χαμένα, περίπου ενδιαφέροντα, σίγουρα αδιάφορα.
Μερικά “σ’αγαπώ” σκορπισμένα και όνειρα πολλά για τη ζωή μετά.
Μετά..
Όταν τα πρόσωπα θα έχουν θαμπώσει.
Όταν οι αναμνήσεις της θα είναι μια μονοτονία.
Όταν η πυρκαγιά της θα έχει σβήσει.
Όταν το χαμόγελό της, θα θύμιζε κάτι, κάπου, κάποτε..
Κι εσύ το μόνο που έχεις να της δώσεις είναι ένα όνειρο για το “όταν θα”.
Κι εκείνη;
Εκείνη;
Δεν ξέρω ρε φίλε να σου πω για εκείνη.
Αν μια μέρα ξυπνήσεις και δεν είναι εκεί, στην άλλη πλευρά των ονείρων σου, μην απορήσεις.
Είναι που για καιρό, ξέχασες πως τα δεδομένα φίλε, φεύγουν σιωπηλά.
Χωρίς προειδοποίηση.
Και αφήνουν ένα κενό, που δεν αναπληρώνεται.