Αν δε μπεις στα παπούτσια κάποιου δε μπορείς να καταλάβεις τι νιώθει και τι ζει.

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

Πόσα σκαμπίλια θα μου δώσεις ακόμα ρε ζωή. Φτάνει πια. Εξαντλούνται οι δυνάμεις μου. Άσε με να χαρώ μια στάλα. Άσε με να ζήσω και λίγο.
Πόσο ακόμα θα προσποιούμαι το χαρούμενο. Πόσο ακόμα θα προσποιούμαι το δυνατό.
Σε βλέπουν όλοι μες το χαμόγελο και τη χαρά και σου λένε “τι ανάγκη έχεις εσύ. Υγεία έχεις, δουλειά έχεις, όλα τα έχεις”. Πού να ήξεραν όμως.
Δεν είμαι ούτε δυνατός, ούτε χαρούμενος πάντα. Απλά δε θέλω να με λυπούνται, δε θέλω να μιζεριάζω. Προτιμώ να με λένε γελοίο επειδή θέλω να κάνω τους γύρω μου να γελούν παρά να με περνάνε για κακομοίρη.
Έτσι λοιπόν κάθε πρωί μαζί με τα ρούχα μου φοράω και το χαμόγελό μου, κουκουλώνοντας καθετί που με πονάει. Βγαίνω από το σπίτι και κυκλοφορώ σαν ένας ευτυχισμένος και ξέγνοιαστος άνθρωπος που δε τον νοιάζει τίποτα.
Το βράδυ όμως όταν γυρνάω σπίτι μόνος, βγάζω το χαμόγελό μου και τη χαρωπή μάσκα από μέσα μου και στέκομαι αντιμέτωπος με τον αληθινό εαυτό μου. Ξαναπέφτω στη σκληρή πραγματικότητα που ξέρω μόνο εγώ. Άλλες φορές με τις ανασφάλειες μου, τους φόβους μου, τα αδιέξοδα του μυαλού μου. Αντιμέτωπος με τόσα και τόσα καθημερινά προβλήματα που δε γνωρίζει κανείς . Αλλά ακόμα κι αν ξέρουν κάποιοι την πραγματικότητα κανείς δε καταλαβαίνει.
Αν δε μπεις στα παπούτσια κάποιου δε μπορείς να καταλάβεις τι νιώθει και τι ζει.
Έτσι λοιπόν κυλά μια καθημερινότητα και ενός οποιουδήποτε ανθρώπου που άλλο δείχνει κι άλλο βιώνει.