Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Δεν ήξερες τι ήθελες και ήρθες να με βρεις.
Πάτησες επάνω στα δικά μου ίχνη μπας και βρεις εκείνο το δικό σου το χαμένο.
Νόμιζες πως το βρήκες γιατί ότι και αν έβρισκες εκείνη τη στιγμή θα σου έκανε για να βγεις από το αδιέξοδό σου.
Δεν ήξερες τι ήθελες και που πας, απλά προσπαθούσες να κρεμαστείς από εμένα. Να έχεις κάτι να πιαστείς εκείνες τις δύσκολες ημέρες, τα δύσκολα βράδια που ήταν στο δρόμο και ερχόντουσαν καταπάνω σου σαν την αστραπή στις κορυφές των δέντρων.
Έφυγες από εκεί που δεν σου έκανε και έψαχνες σαν δαιμονισμένος να βρεις κάπου να πατήσεις μην ξέροντας και μη έχοντας βρει πρώτα τον εαυτό σου.
Ήρθες και κατέστρεψες ότι είχα μέσα μου, εκείνα που είχαν μείνει ακόμα μέσα μου. Τα πιστεύω μου και τα ιδανικά μου σε ένα κόσμο που διαλυόταν ημέρα με την ημέρα.
Εμφανίστηκες σαν έρωτας από εκείνους τους μοναδικούς, τους λίγους που ήθελα να πιστέψω για να προχωρήσω και να δω το ουράνιο τόξο ξανά, μετά από την μεγάλη καταιγίδα που κράτησε χρόνια.
Γιατί;
Γιατί έψαξες να βρεις στη δική μου ζωή τους δικούς σου χαμένους θησαυρούς.
Μην ψάχνεις να βρεις γιατί ακόμα και ότι είχε απομείνει το πήρες και το κατέστρεψες. Το πάτησες σαν τσιγάρο τελειωμένο που κολλάει στο παπούτσι σου ζαρωμένο και βρώμικο.
Αν δεν ξέρεις τι θέλεις μην το ψάχνεις στη ζωή μου.