Γράφει η Blonde Komando.
Ο μεγαλύτερος εχθρός του έρωτα είναι τελικά τα στερεότυπα. Σε όποια ιστορία αγάπης και αν δεις εμφανίζονται ξαφνικά στην κορύφωση της πλοκής για να τη μετατρέψουν σε δράμα, σπάνια σε κωμωδία και εναλλακτικά σε θρίλερ. Είναι αυτοί οι μικροί δαίμονες που σου εμφυτεύονται από μικρή ηλικία για να ερμηνεύσεις τον κόσμο υποτίθεται, αλλά στην πραγματικότητα σου αφαιρούν το μυστήριο μιας άγνωστης περιπέτειας, προκαθορίζοντας την πορεία της σχέσης.
Ταινία 1. Στα 20’s τους και οι δύο κάποια χρόνια μαζί, καθ’ όλα ταιριαστοί και οι ψυχή της παρέας. Συγκατοικούν και κάνουν όνειρα για το αύριο. Τουλάχιστον εκείνη, που ονειρεύεται το επόμενο βήμα στη σχέση τους. Εκείνος την κατηγορεί για ενδεχόμενο δόλο γνωστό και ως “τύλιγμα” στην ελληνική αργκό. Και χωρίζουν…Είμαι σίγουρη ότι εκείνη κάτι άλλο εννοούσε με τη συζήτηση περί αύριο, όμως εκείνος είχε προετοιμαστεί από μικρός να φοβάται το μέλλον. Και χώρισαν…
Ταινία 2. Τέσσερα χρόνια μαζί,σχεδόν συγκατοικούσαν, εκείνος έδειχνε πάντα ερωτευμένος και μειλίχιος και καλός και διαφορετικός, αυτός που περίμενε πάντα. Συζήταγαν για το κοινό τους μέλλον, ώσπου ένα πρωί το “δεν είμαι εδώ για πλάκα” μετατράπηκε σε “δεν θέλω τίποτα από εσένα”. Στο δικό του μυαλό η γυναίκα της ζωής του θα ήταν κάποια που θα ανταποκρινόταν πλήρως στο κοινωνικό του στερεότυπο. Σεβαστό, αλλά μισητό το να καμουφλάρεις το πιο ισχυρό σου στερεότυπο τέσσερα χρόνια, σαν να κρύβεις τα χαρτιά σου από τον αντίπαλο. Και χώρισαν…
Ταινία 3. Εκείνη δεν ψάχνει κάτι συγκεκριμένο. Έχει μάθει να ακολουθεί απλώς την καρδιά της ενάντια στην πλήξη της λογικής. Δεν πιστεύει στον γάμο. Βασίζεται στον εαυτό της και μόνο. Νιώθει καλά όταν τον κάνει να χαμογελάει και αυτός θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της πραγματικής αγάπης. Αλλά αυτός γίνεται καχύποπτος. Εικάζει ότι έχει σχέδιο σαν την αράχνη που υφαίνει τον ιστό. Το δικό του στερεότυπο είναι ότι οι άνθρωποι ξεκινάνε κάτι για να καταλήξουν κάπου και δεν φαντάζεται ότι μια μικρή κατηγορία γυναικών θέλουν απλά να ζήσουν το τώρα….γιατί έτσι αισθάνονται και έτσι έχουν επιλέξει να κάνουν.
Αν ήμουν ίδια με τα στερεότυπά σου, θα μου ήταν πιο εύκολο να υποδύομαι την ευτυχισμένη. Θα βάφτιζα “αγάπη” τον πρώτο συμπαθητικό τύπο που θα γνώριζα, όπως κάνουν όλοι. Θα έδινα ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να μου προσφέρουν. Θα ήμουν λιγότερο κλειδωμένη και λιγότερο αινιγματική και πιο απλή. Δεν θα ερωτευόμουν ένα μυστήριο μυαλό σαν το δικό σου και τώρα τα προβλήματά μου θα περιλάμβαναν κοινούς λογαριασμούς, σχέδια για γάμους και μια διαρκή προσπάθεια να σου αποδείξω πόσο καλά είμαι, αντί να αντανακλώμαι στο βλέμμα σου.
Τα στερεότυπα έχουν πάντα την ίδια κατάληξη, σε κάνουν να αδικείς τους άλλους. Εμφανίζεται κάτι διαφορετικό στη ζωή σου, κάτι που δεν σκέφτεται όπως νομίζεις κι εσύ έχεις προετοιμάσει την άμυνά σου ήδη. Γιατί με τα δικά σου στερεότυπα όλες οι γυναίκες ψάχνουμε κάποιον να του φορτώσουμε τα προβλήματά μας, άρα δεν μπορώ να θέλω κάτι άλλο από εσένα. Δεν μπορώ να σε αγαπάω χωρίς να περιμένω ανταλλάγματα, δεν μπορώ να σου μιλάω για κάτι που με απασχολεί χωρίς να περιμένω να μου το λύσεις και δεν μπορώ να σε βλέπω επειδή μου δίνεις χαρά, χωρίς να υπάρχει πλάνο από πίσω.
Η μοναξιά είναι το πιο παρεξηγημένο στερεότυπο για τις γυναίκες. Κανένας δεν καταλαβαίνει τη διάθεσή σου να είσαι ελεύθερη όταν περνάς τα 30. Και όλοι νομίζουν ότι αγωνιάς να βάζεις πλυντήριο με τα πουκάμισα κάποιου άλλου, ενώ εσύ θες να κυνηγάς την περιπέτειά σου. Όμως ο έρωτας δεν έχει καμία σχέση με τη συντροφικότητα, το μεγαλύτερο κλισέ που μας άφησαν τα Άρλεκιν, οι αισθηματικές κομεντί και όλες οι άσχημες γυναίκες που γνωρίζουμε και παντρεύτηκαν πριν από εμάς.
Ο έρωτας δεν έχει χρόνο, deadline, σχέδιο, επιδίωξη ή ερμηνεία από πίσω. Είναι παρορμητικός και ακατανόητος. Αν ήταν αλλιώς θα ερωτευόμασταν τον καλύτερό μας φίλο ή έστω το καλύτερο παιδί που ξέρουμε. Δεν θα υπήρχαν τόσα διαζύγια και δυστυχία στον κόσμο.Οι γυναίκες δεν θα είχαν ταυτιστεί με τις “50 αποχρώσεις του γκρι” που η ηρωίδα υποφέρει τα πάνδεινα στο βωμό του έρωτα και ο Φον Μαζόχ δε θα είχε γίνει ποτέ τόσο διάσημος. Όλοι θα κυκλοφορούσαν με το χαρακτηριστικό χαμόγελο “μετά το σεξ” στο πρόσωπό τους.
Αλλά ο έρωτας είναι δύσκολος και μάχη με τη φωτιά και σε προκαλεί να επαναπροσδιορίσεις τα όρια του εγωισμού, της υπομονής και του φόβου σου. Πονάς αλλά γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος και κάποια στιγμή αναπολείς τις ευτυχισμένες στιγμές που έζησες. Κάποιοι γενναίοι αντέχουμε ακόμη. Οι υπόλοιποι αγκαλιάζουν σφιχτά τα στερεότυπά τους, ενώ η ευτυχία τους σβήνει σαν πεφταστέρι την ώρα που ξημερώνει ο συμβιβασμός…
LoveLetters
