Αντέχεις μετά από τόσο ψέμα να πεις στον εαυτό σου έστω και μια αλήθεια;

Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζόγλου

Καμιά φορά το ψέμα έχει τη λάμψη της αλήθειας.

Σε βρίσκει ανυποψίαστο, καθισμένο στα σκαλοπάτια της μοναξιάς σου και πλησιάζει χαμογελώντας, για να σε γνωρίσει. Σε βρίσκει ευάλωτο, θλιμμένο και πλησιάζει αθόρυβα και σιωπηλά, σαν αίλουρος, δίνοντάς σου την εντύπωση ότι θέλει να γίνει ο καλύτερός σου φίλος, ο σύντροφος σου, ο άνθρωπός σου.

Ίσως να φταίει που η μοναξιά πότισε πάνω σου, όντας μόνος πολύ καιρό και δείχνεις άχρωμος, μουντός κι άχαρος. Ίσως γι’ αυτό κι ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους, διαλέγει εσένα να ξεγελάσει.

Εσύ είσαι εύκολο θύμα, μπορεί να σε κοροϊδέψει πιο εύκολα. Κρύβεις μια λαχτάρα για ζωή στο βλέμμα κι έχεις μια βαθιά επιθυμία να πιστέψεις ξανά σε κάτι όμορφο. Κάπου μέσα σου υποσυνείδητα, λαχταράς να ζαλιστείς απ’ τα πολύχρωμα στολίδια του. Κι ας είναι φαντεζί και κακόγουστα… Κι ας μην είναι της αισθητικής σου… Κι ας είναι παράταιρα… κι ας μη σου ταιριάζουν…

Εσύ μπορείς πιο εύκολα να φας το παραμύθι και να το χωνέψεις, γιατί έχεις ανάγκη να βρεις μια αλήθεια οι χιλιοειπωμένες ιστορίες του.

Είσαι σαν άδειος πίνακας, τοποθετημένος πρόχειρα, πάνω σε στραβοστημένο καβαλέτο. Πάνω σου μπορεί να ζωγραφίσει ότι θέλει, να πειραματιστεί όπως θέλει, να παίξει με τα χρώματα… ακόμα και να σε  μουτζουρώσει, αν θέλει.

Μ’ εσένα μπορεί να βάλει τους δικούς του όρους και τους δικούς του κανόνες. Γιατί εσένα, δε σε νοιάζουν οι κανόνες. Εσύ θέλεις μόνο να νιώσεις το αίμα να κυλάει στις φλέβες σου ξανά… Να νιώσεις τους παλμούς της καρδιάς σου να χτυπούν ξανά… Να νιώσεις χαρούμενος ξανά…

Εσύ, πάει καιρός πια, που έχεις πάψει να παίζεις παιχνίδια κι έχεις ξεχάσει πως παίζονται. Και είναι ευπρόσδεκτος εκείνος ο κάποιος, που έρχεται απ’ το πουθενά, που κάνει τις κάμπιες πεταλούδες στο στομάχι σου και που θέλει εσένα για συμπαίχτη στο παιχνίδι του.

Δεν περνάει καν απ’ το ζαλισμένο σου μυαλό, να κρατήσεις άμυνες και μικρό καλάθι, γιατί μπορεί να σε ξεγελάσει, να σε προδώσει. Γιατί φοράει τη μάσκα εκείνου που έχεις ανάγκη και που θέλεις να είναι η αλήθεια σου. Γιατί στα μάτια σου, μοιάζει με κάποιον που ονειρεύεσαι και που ελπίζεις να είναι ακόμα δίπλα σου, όταν ξυπνήσεις απ’ αυτά.

Γιατί το ψέμα, έχει την τέχνη και τη χάρη να σε κάνει να πιστεύεις στα θαύματα. Να ζεις με την πλάνη, πως έφτασε εκείνη η τύχη η χαμένη, που πάντα έψαχνε να σε βρει σε λάθος χρόνο, σε λάθος τόπο και που απλά, είχε κάπου μπερδευτεί και  είχε χάσει το δρόμο της.

Και κρέμεσαι απ’ τα χείλη του για ν’ ακούσεις παραμύθια με όμορφο τέλος. Και  λάμπουνε τα μάτια σου κι αυξάνονται οι παλμοί της καρδιάς σου και παίρνουν χρώμα τα μάγουλά σου, ροδίζουνε τα χείλη σου κι ομορφαίνει το χαμόγελό σου. Κι εκείνη η γερασμένη ελπίδα, η ξεχασμένη καιρό τώρα, μ’ ένα φιλί βγαίνει απ’ το λήθαργο που είχε πέσει και σου δίνει φτερά.

Στεγνώνουνε τα δάκρυα κι εκείνα τα άσχημα που πέρασες κάποτε, υπάρχουν μόνο σα θολές αναμνήσεις που ξεθωριάζουν.

Και το ερωτεύεσαι το ψέμα σου. Το αγαπάς. Μαθαίνεις να ζεις μαζί του. Του δίνεσαι, του παραδίνεσαι, του δίνεις δώρο την καρδιά σου απλά, ανεπιτήδευτα, χωρίς κορδέλες, φιόγκους και περιτύλιγμα. Λες και είναι κάτι που είχες από πάντα για να του χαρίσεις. Λες και του το  χρωστούσες…

Μα το ψέμα είναι πάντα ψέμα και όποια μάσκα κι αν φορέσει, ψέμα θα παραμείνει. Όσο κι αν λάμπει, δεν έχει καμία ουσία και καμία αλήθεια.

Έτσι όταν πέφτουν οι μάσκες, δείχνει το πραγματικό του πρόσωπό. Είναι το πρόσωπο κάποιου που λακίζει, που δειλιάζει και που δεν αντέχει το βάρος και το μέγεθος της καρδιάς σου, γιατί η καρδιά σου είναι πια γεμάτη έρωτα, αγάπη, όνειρα, προσδοκίες, στιγμές και  αναμνήσεις.

Όμως τι κι αν πληγώθηκες; Τι κι αν ακόμα  ψάχνεις να βρεις το νόημα στα όμοια, τ’ ανούσια, τα καθημερινά; Τι κι αν ακόμα ψάχνεις να βρεις τη δύναμη και το κουράγιο, για να μαζέψεις τα κομμάτια σου; Τι κι αν ακόμα ψάχνεις για να βρεις τη χαμένη πίστη σου στα όνειρα, τα θαύματα και την αλήθεια;

Αν μπορούσες να παραμυθιαστείς και να τα ζήσεις όλα απ’ την αρχή ξανά, το ίδιο ψέμα δεν  θα πίστευες;

Έλα τώρα, μεταξύ μας είμαστε… Έπειτα από τόσο ψέμα που έφαγες, παραδέξου το και πες στον εαυτό σου τουλάχιστον, μια αλήθεια…