Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα
Άνοιξα το παράθυρο εχθές μετά από χρόνια.
Λες και χτισμένες οι δίοδοι με τον καιρό, έκανε έναν κρότο ετούτη η κίνηση. Σα να επαιτούσα και την τελευταία αποτυχία, στάθηκα. Έκανα να πάρω ανάσα, αλλά δε μου έφτανε ο αέρας. Κάποιος το στόμα έκλεισε με το φευγιό σου. Να μη μπορώ να ανασάνω, να μιλήσω, να ζητήσω να μείνεις. Σα να σταμάτησε ο χρόνος, ίδια μέρα, εποχή, κατάντια η απουσία.
Παθητική να νείρομαι νωχελικά , πως είσαι ακόμα εδώ . Πέρασε ο χρόνος. Και ό,τι ήταν να γιατρέψει, ξέχασε. Γέμισε το σώμα από πληγές, τις κράτησα. Με αυτό τον τρόπο σκέφτηκα, θα υπάρχεις. Σε κουβαλάω μαζί μου. Σκούπισα τα μάτια από συνήθεια, γέλασα.
Ό,τι δε πρόλαβα να πω από τα μάτια τόσα χρόνια στέρεψα. Προκάλεσα τον πόνο σε στιγμές, δε θέλω να ξεχάσω. Εσένα, εμένα, ποια θα είμαι μετά από εσένα;
Σα να με ενόχλησε λίγο το φως, τράβηξα την κουρτίνα. Θέλω τόσα πολλά να σου πω κάθε φορά, μα κάνω ένα βήμα πίσω. Έθρεψα μέσα μου την προσδοκία πως θα γυρίσεις, σα να βαυκαλίζω ξανά και ξανά τον εαυτό μου.
Ακόμα σου μιλάω. Σκεπασμένοι τόσα χρόνια οι καθρέπτες, μη μπορώντας να με αντέξω· σ’ αγαπάω ακόμα. Κλειστά τα φώτα, μη τυχόν και ελπίδα δώσω στους περαστικούς, κάθε βράδυ διαλόγους μαζί σου κάνω. Μέχρι που μας βρίσκει το ξημέρωμα αγκαλιά , να μη ξεχωρίζει ο άνθρωπος· μπλεγμένες ψυχές και θέλω.
Αιχμάλωτη στο όνομα σου, ζω μαζί σου. Κατέβασα το κεφάλι, να βουλιάζω στην μεμψιμοιρία μου , κάπου κάπου με λυπάμαι. Περάσανε πολλοί , να χτυπάνε με μένος την πόρτα, κανείς δεν άνοιξε. Κάποιοι έμειναν με τις μέρες να επιμένουν, σα να ξεχάστηκα. Φόρεσα εσένα σε πολλούς, να ησυχάσω. Μα δε προλάβαινα να ανθίσω, τα ξερίζωνα όλα από μέσα μου μη τυχόν και επιστρέψεις και φοβηθείς πως σε ξεπέρασα. Άνοιξα το παράθυρο εχθές μετά από χρόνια, κάθισα και πάλι σα νέα αρχή μπροστά σου.
Να σου φλυαρώ για όλα αυτά που έχασες, για όλα αυτά που δεν πρόλαβα. Με χαρά μικρού παιδιού, να προσπαθώ κάτι να κρατήσω. Σα να με ενόχλησε ετούτο το φως, έχτισα και πάλι τα παράθυρα σε αναμονή. Να μη ξεχωρίζει η ζωή από τον θάνατο. Ακόμα σου μιλάω, ακόμα με ακούς.
Η ψυχή μας ξέρει πάντα τί χρειαζόμαστε.
Ύπουλα κι αθόρυβα, λειτουργούν οι μνήμες.
