Αδυναμία μου και δύναμη μου εσύ!

Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη

Αδυναμία μου και δύναμη μου!
Δε φοβάμαι πια, ησύχασα καρδιά μου! Ηρέμησε το μέσα μου, γαλήνεψε η ψυχούλα μου! Οι εγωισμοί υποβαθμίστηκαν και το μέτρημα σταμάτησε.
Τι σου δωσα, τι μου δωσες δεν έχουν πια σημασία! Τώρα νόημα έχει τι θα μοιραστούμε! Καταλάγιασαν οι καχυποψίες, οι ανασφάλειες έσβησαν.
Ταλαιπωρηθήκαμε χωρίς λόγο, μόνο από τους φόβους μας να προλάβουμε το κακό, μην τάχα ξαναπληγωθούμε! Και τι καταφέραμε εκτός το να πονάμε ο ένας τον άλλο. Να προφυλάσσουμε τον εαυτό μας από ένα ενδεχόμενο μελλοντικό ξέσκισμα.
Τι σου είπα τι μου είπες, που ήσουν, που δεν ήμουν, που έφταιξα που έφταιξες! Ψάχνοντας να βρούμε το δίκιο μας χάναμε κάτι πιο σημαντικό.
Την αγάπη μας και τον έρωτα μας! Την εμπιστοσύνη στο μαζί μας!
Αδύναμοι και οι δύο μπροστά στην αλήθεια του αμοιβαίου.
Μα τώρα πια γινήκαμε δύναμη μαζί. Άνοιξε η καρδιά, άνοιξε το σπίτι μας, ανοίχτηκαν οι αγκαλιές. Πέσαν οι άμυνες, θυσιάστηκαν στο βωμό της αλήθειας μας. Τώρα πια δε θυσιάζουμε κάτι από τον εαυτό μας για να γίνουνε αρεστοί! Είμαστε όπως ακριβώς είμαστε και αυτό μας είναι υπεραρκετό. Είμαστε ο ένας για τον άλλον!
Και ας παν στην ευχή τα παλιά.
Αδυναμία μου και δύναμη μου εσύ!