Αγάπη θα πει, να μοιράζεσαι την καθημερινότητα!

Γράφει ο Nickolas M. 

Καθημερινότητα..
Πλάκα έχει αν το σκεφτείς. Πριν 3 χρόνια ήταν όλα τόσο διαφορετικά. Κανείς μας δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε κάτι τέτοιο. Είχαμε τακτοποιηθεί στα κουτάκια μας, τους συμβιβασμούς μας, την ρουτίνα μας. Είχαμε κλείσει (έτσι νομίζαμε, κούνια που μας κούναγε!) τους λογαριασμούς με τα συναισθήματα και πορευόμασταν ουδέτεροι, άχρωμοι και άοσμοι..
Το σκέφτομαι σήμερα που μας βλέπω πώς είμαστε στο σπίτι μας. Εγώ στέλνω μαζικά email να ενημερώσω για τα νέα καθήκοντα που μας ανέθεσε το νέο (ξένο εννοείται) αφεντικό. Εσύ «καλωδιωμένη» στο skype προσπαθείς να εξηγήσεις σε άπταιστα αγγλικά (αλίμονο, ο συνομιλητής σου καταλαβαίνει και μιλάει ελάχιστα από δαύτα) τις προτεραιότητες σας. Ενίοτε ανταλλάσσουμε βλέμματα αμοιβαίας συμπόνοιας και συμπαράστασης («πού έχουμε μπλέξει με τους μ..») αλλά συνεχίζουμε απτόητοι. Είμαστε άλλωστε μαθημένοι στα δύσκολα. Εδώ έχει χρειαστεί να παλέψουμε με τέρατα και δαίμονες, σε αυτά θα κολλήσουμε;
Τα παιδιά μας τριγυρίζουνε αγουροξυπνημένα ανάμεσα μας (έχει μεσημεριάσει στο μεταξύ!) και πάνε από τηλεόραση σε τάμπλετ και τούμπαλιν. Κοιταζόμαστε συνωμοτικά και χαμογελάμε. Έχουμε κάνει ακριβώς την ίδια σκέψη : «δε θα ανοίξουν τα σχολεία, ρε βλαμμένα; Θα στρώσετε!». Αλλά οκ άστα να χαλαρώσουνε, λίγες μέρες έμειναν.
Το δε τετράποδο που απαιτεί να τον αποκαλούμε και «σκύλο» και να του συμπεριφερόμαστε ανάλογα, απαιτεί με φορτικό τρόπο την προσοχή μας. Στην τελευταία του προσπάθεια, ξαπλώνεται φαρδύς πλατύς στο χαλί, την ώρα που πάω κουζίνα κι οριακά δεν τον πατάω. Ακούει τα σχετικά ΓΤΧΣ κι αποσύρεται και καλά τσαντισμένος στη γωνιά του. Μας κρατάει μούτρα υποτίθεται εδώ και μια ώρα, αλλά τουλάχιστον ησυχάσαμε.
(Ξέρω ότι θα μου τη φυλάει στη βραδινή βόλτα και θα μας μάθουν όλα τα νότια προάστια, οι λίγοι που δεν μας ξέρουν ήδη δηλαδή, αλλά έχουμε χρόνο μέχρι τότε..)
Φτάνει επιτέλους το μεσημεράκι και κατεβάζουμε ρολά για το αγαπημένο μας μισάωρο. Φαγητό όλοι μαζί στην κουζίνα μας. Ξαπλώνεις πάνω στα πόδια μου και βγάζεις έναν αναστεναγμό ανακούφισης.
– Έλα υπομονή τον φάγαμε τον γάιδαρο και σήμερα.
– Να φάμε και τα μπιφτεκάκια μας μόνο μην κρυώσουν.
– Είσαι καλά;
– Όσο είσαι εσύ εδώ, δεν φοβάμαι τίποτα.
– Πάντα θα είμαι εδώ.
Αυτό. Αυτή είναι η σημαντικότερη περιουσία μας. Το αδιαπραγμάτευτο «μαζί». Η δύναμη, η ενέργεια, η ζωή που μας δίνει. Και θα συνεχίσει. Γιατί έτσι!
Συνεχίζουμε απτόητοι μέχρι το απόγευμα και μετά πάμε την αγαπημένη μας βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Χέρι-χέρι όπως πάντα.
– Ήμανε βουνίσιος και θα με κάνεις θαλασσινό έτσι όπως το πας.
– Έχεις ήδη γίνει επίτιμος δημότης και εδώ και στο νησί, οπότε συνέχισε να το απολαμβάνεις.
– Ναι αγάπη μου.
– Έτσι μπράβο.
Πόσο υπέροχο κα πόσο περίεργο συγχρόνως. Τρία χρονάκια σαν νεράκι. Κι έχουμε ακόμα. Έχουμε πολύ ακόμα μπροστά..