Έχει τόση αγάπη μέσα της αλλά περιμένει και να αγαπηθεί..

Γράφει ο Τάσος Ζαννής

Ξυπνάει κάθε μέρα και φοράει μαύρο φούτερ, μαύρο κολάν και μαύρες μπότες. Περπατάει μόνη της, διαβάζει Πόε στα διαλείμματα και είναι ερωτευμένη με το hot boy του σχολείου. Εκείνος όμως δεν της δίνει καμία σημασία. Τον παρακολουθεί καθημερινά, ξέρει τις συνήθειές του.

Φτιάχνεται, μακιγιάρεται, αλλάζει ρούχα, κάνει τα πάντα για να την προσέξει. Πηγαίνει σε πάρτι φίλων που είναι κι αυτός εκεί. Έχει την ευκαιρία να του μιλήσει αλλά διστάζει.

Περιμένει από εκείνον μια κίνηση που δεν έρχεται ποτέ. Κάποια άλλα αγόρια προσπαθούν να την πλησιάσουν, αλλά εκείνη θέλει μόνο εκείνον. Ένα του βλέμμα, ένα του άγγιγμα.

Ξέρει ότι μόνο εκείνος μπορεί να δει μέσα στα μάτια της για να δει τους μαύρους κύκλους.

Μόνο εκείνος μπορεί να καταλάβει ότι τα ξενύχτια της είναι ζόρικα, γεμάτα ανασφάλεια, φόβους, σκέψεις, αποτσίγαρα, άδεια μπουκάλια, ψιθύρους από όνειρα που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Μόνο σε εκείνον θέλει να προσφέρει την αγάπη της. Προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της. Τριγυρνάει σε μέρη στοιχειωμένα από αναμνήσεις, χαμένη στο κενό της, πνιγμένη στο βυθό της.

Ήταν διαφορετική. Δεν είχε την κοινοτυπία των άλλων κοριτσιών. Η μαγκιά της ήταν αλλιώτικη. Δεν την ένοιαζε να είναι όμορφη, σέξι και καθωσπρεπίστρια. Τα απεχθανόταν αυτά. Χαμογελαστή ακόμα κι αν τα μέσα της έλιωναν.

Η ζωή της έδινε χαστούκι κι εκείνη της έκλεινε το μάτι.

Κι όμως, για εκείνη έγιναν τα μεγαλύτερα μεθύσια. Για εκείνη έγιναν όλα.