Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Θέλω ένα τελευταίο βράδυ μαζί σου.
Θέλω ξανά τα σώματα μας να ενωθούν όπως και τότε, με το ίδιο πάθος, με τον ίδιο ρυθμό, όμως, τώρα ακόμα πιο άγρια.
Σε χρειάζομαι για ένα ακόμα βράδυ, να σβήσεις το κενό που υπάρχει.
Μόνο όμως για τελευταία φορά. Το υπόσχομαι.
Χρειάζομαι το σώμα σου επάνω στο δικό μου, έχω ανάγκη να μυρίσω ξανά το άρωμα σου,
να στάζει ο ιδρώτας του κορμιού σου απάνω στο δικό μου.
Να γίνουμε ξανά ένα! Ξέρεις, όπως και τότε. Αλλά, ακόμα πιο δυνατά, αυτή το φορά με περισσότερο πάθος. Με το πάθος της πρώτης μας φοράς.
Θέλω να νιώθω την ανάσα σου στο λαιμό μου, ξανά και ξανά,
να μου ψιθυρίζεις στο αυτί πως με θες. Πως με θες πολύ, πιο πολύ από ποτέ.
Έχω ανάγκη το άγγιγμά σου, την αγκαλιά σου, τον έρωτα σου ξανά.
Μόνο που αυτή τη φορά θέλω να κρατήσει ακόμα πιο πολύ. Μέχρι να έρθει το ξημέρωμα θέλω να σε νιώθω δίπλα μου, κοντά μου. Το κορμί σου να γίνει ένα με το δικό μου σαν να είναι η τελευταία μας φορά. Να με τραβάς επάνω σου με λύσσα, να με φιλάς άγρια και με πάθος.
Και μετά, όπως πάντα, μάζεψε τα πράγματα σου και φύγε. Δεν θα σε εμποδίσω να το κάνεις. Ποτέ δεν σε εμπόδισα άλλωστε.
Ήμουν συνεργός της φυγής σου από την αρχή,
παρόλο που πάντα μέσα μου ήθελα ένα βράδυ να μη ξαναφύγεις.
Να κλείσεις εκείνο το απαίσιο κενό μια για πάντα.
Όμως φταίω και εγώ. Φταίω πιο πολύ από όλους. Γιατί ήμουν πάντα αυτή που σιωπούσε όταν ετοιμαζόσουν να φύγεις.
Ήμουν αυτή που δεν τόλμησε ποτέ της να σου ουρλιάξει να μείνεις, ότι σε ήθελε πιο πολύ από ποτέ.
Αυτή που αργόσβηνε κάθε βράδυ περισσότερο, φτάνοντας στην παράνοια και αποζητώντας μόνο εσένα.
Και όταν η πόρτα έκλεινε πίσω, εγώ έμενα με το άρωμα σου στα σεντόνια,
περίμενα βιαστικά την κάθε επόμενη φορά να έρθει. Το κάθε καινούριο βράδυ για να ξανασμίξουμε από την αρχή.
Δεν έχω λόγο μα ούτε και δικαίωμα να σου ζητήσω αυτή τη φορά να μείνεις, γιατί δεν στο ζήτησα ποτέ. Έχω όμως λόγο να σου ζητήσω μια χάρη..
Σε εσένα.. σε σένα που πάντα φεύγεις… ζητάω μια χάρη..
Μετά από αυτό το βράδυ.. μην ξαναγυρίσεις..