Έναν άνθρωπο δεν μπορείς ποτέ να ξεπεράσεις, αυτόν που στάθηκε απέναντί σου με αξιοπρέπεια.

Γράφει ο Y Factor

Οι απόψεις μοιράζονται ανάμεσα στο ότι η γνώση είναι δύναμη και ότι η άγνοια είναι ευτυχία.

Ποιός καθορίζει όμως το πότε η γνώση είναι υπερβολική; Μερικές φορές  θέλουμε να μάθουμε κάτι και όταν το μαθαίνουμε ευχόμαστε να μην το ξέραμε. Λέμε ότι θέλουμε να έχουμε επίγνωση των καταστάσεων όπως πραγματικά είναι, αλλά σε οτιδήποτε κάνουμε υπάρχει η ελπίδα ότι τελικά δε θα είναι όπως φοβόμαστε. Τις περισσότερες φορές είναι όμως. Η ελπίδα είναι το μεγαλύτερο αλλά παράλληλα και το καλύτερο ψέμα. Είναι αυτό που μας κινεί προς τα εμπρός, αλλιώς δε θα είχαμε λόγο να συνεχίσουμε. Έτσι είναι η ζωή και πάντα προχωράει. Προσπαθούμε να κάνουμε τα πάντα σωστά προκειμένου να μη στραβώσει κάτι αλλά η ζωή ούτε ρωτάει ούτε εκτιμά. Απλά είναι.

Μπορεί να αλλάξει για λίγο, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο αλλά πάντα προχωράει και οι περισσότεροι άνθρωποι ξεχνάνε. Αλλάζουνε αλλά ξεχνάνε. Ίσως και να είναι ένας τρόπος άμυνας. Υπάρχουν όμως και αυτοί που ξέρουν ακριβώς τη στιγμή που αλλάξε η ζωή τους. Έχασαν κάποιον, μια καινουργια δουλειά, η πρώτη φορά που είδαν τον άνθρωπο με τον οποίο θα περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους. Συνήθως όμως είναι τα άσχημα που μας επηρεάζουν και μας καθορίζουν.

Είναι εκείνες οι στιγμές που μέχρι τότε έβλεπες τα πράγματα με ένα συγκεκριμένο τρόπο και από εκείνη τη στιγμή και μετά τα έβλεπες με ένα άλλο, διαφορετικό. Όταν όλα πάνε καλά, είναι εύκολο να πιστεύεις ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, επειδή το ΑΞΙΖΕΣ. Όταν όμως αρχίζουν και στραβώνουν, είναι δύσκολο να σνεχίσεις να το πιστεύεις. Και οτιδήποτε και να κάνεις, δεν μπορείς να επιστρέψεις πίσω, σε εκείνη την εποχή της αθωότητας και της μακαριστής άγνοιας.

Σαν εκείνη την εποχή όταν είμαστε μικροί. Όταν είμαστε μικροί το μόνο που μας νοιάζει είναι να περνάμε καλά, να γελάμε και να δείχνουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνουμε ότι το τελευταίο που θέλουμε είναι να γνωρίζουμε τα πάντα, απλά ελπίζουμε ότι αυτά που θα μάθουμε στο τέλος δε θα μας πληγώσουν. Ονειρευόμαστε, ερωτευόμαστε, επενδύουμε σε ανθρώπους, και ευχόμαστε να μην βγει αληθινός ο φόβος μας. Βγαίνει όμως. Και θέλουμε να καταλάβουμε γιατί. Υπάρχουν φορές θέλουμε τόσο πολύ να καταλάβουμε γιατί που ρισκάρουμε να χάσουμε τον εαυτό μας προκειμένου να πάρουμε μια απάντηση. Σε τελική ανάλυση όμως, μερικές φορές απλά δεν υπάρχει “γιατί”. Ο λάθος άνθρωπος, οι λάθος συνθήκες, ο λάθος χρόνος, από τύχη ή από κάποια συγκυρία που δεν μπορούμε να ελέγξουμε καταλήγουμε μόνοι.

Οι άνθρωποι γίνονται μοναχικοί για διάφορους λόγους. Δεν είναι κάτι που θέλουν, είναι κάτι που συμβαίνει και κανείς δεν το επιδιώκει. Και πάντα ψάχνουν για τον άλλον άνθρωπο που θα τους βγάλει από τη μοναχικότητα. Ίσως αυτό ακριβώς να είναι ο έρωτας^. το συναίσθημα τού να μην είμαστε μόνοι. Απλά όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνουμε, ερχόμαστε σε επαφή με καταστάσεις που περισσότερο μας κάνουν να ελαχιστοποιούμε το ρίσκο στις επιλογές μας.

Όσο μεγαλώνουμε τείνουμε να βλέπουμε τις άσχημες πιθανότητες στο πώς θα εξελιχθεί μια κατάσταση και λόγους για να μην ρισκάρουμε παρά στο πιθανό όφελος και γίνεται όλο και πιο δύσκολο ενθπυσιαστείς και να αφεθείς σε κάτι. Η ωριμότητα όμως δεν έρχεται με το πέρασμα των ετών, έρχεται με το να γνωρίζουμε ότι αυτό που κυνηγάμε προϋποθέτει και μεγάλο ρίσκο. Δεν μπορείς να βλέπεις τη ζωή μέσα από μια γυάλα, να κάνεις τα ίδια πράγματα μέσα από την ασφάλεια και να περιμένεις κάτι διαφορετικό. Πρέπει να είσαι διατεθιμένος να ρισκάρεις τον εαυτό σου.

Όλα είναι θέμα επιλογών. Σωστές ή λάθος ο χρόνος είναι που δείχνει πάντα.

Λένε ότι ο παράδεισος και η κόλαση είναι μέσα μας. Αυτό όμως σημαίνει ότι εξαρτάται και εξ’ ολοκλήρου από εμάς τους ίδιους. Άσχετα με το τί έρχεται στο δρόμο μας, όλα γυρίζουν σε εμάς. Δεν είναι το τί μας έτυχε ή το τί μας προξένησε ένας άνθρωπος. Εϊναι η κατηγορία προς τον εαυτό μας τον ίδιο για τον τρόπο που χειριστήκαμε τα θέματα αυτά όταν γινόντουσαν. Τί θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει διαφορετικά, τί θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει καλύτερα ή πιο σωστά. Έγιναν όπως έπρεπε και δε θα μπορούσαν να γίνουν με κάποιον άλλο τρόπο και όλα είναι καλά αν κάναμε αυτό που νιώθαμε και έβγαινε αυθόρμητα από μέσα μας. Δεν μπορείς ποτέ να κατηγορήσεις κανέναν ότι ήταν αυθεντικός. Αυθεντικός και με αξιοπρέπεια είτε καλή είτε κακή η κατάληξη.

Αν είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορείς ποτέ να ξεπεράσεις, είναι αυτός που στάθηκε απέναντί σου με αξιοπρέπεια.