Άνταμ Διαμαντής : 4 χρόνια απουσίας

Και μετεβλήθη εντός μου, ο άξονας του κόσμου #1011

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πολλές φορές αναρωτήθηκα, πώς περνάει ο χρόνος για μια μάνα που βίαια κι απάνθρωπα χάνει μέσα σε μια στιγμή το παιδί της. Το φως της. Το κομμάτι από την ψυχή της.
Πώς;
Με ποια δύναμη ξανασηκώνεται;
Καιρό τώρα, σε λίγες μέρες θα είναι 4 χρόνια, ακολουθώ την μητέρα του Άνταμ Μαντή.
Ο Άνταμ, γεννήθηκε στις 10/06/1998 και κόπηκε το νήμα της ζωής του, στις 03/11/2019 όταν κατέβηκε από το όχημά του για να δει αν κάτι συμβαίνει σε αυτό, και ένα αυτοκίνητο τρέχοντας με πάνω από 100 χλμ. με όριο τα 40χλμ, έπεσε πάνω του.
Ο Άνταμ ήταν πολίστας, ήταν ένα γελαστό και καλοσυνάτο, ταλαντούχο πλάσμα.
Δεν παρακολούθησα από την αρχή την ιστορία του. Το έμαθα, λυπήθηκα για εκείνες τις λίγες στιγμές που κρατάνε αυτά τα συναισθήματα στους περαστικούς και πήγα παρακάτω.
Καιρό μετά, κάπου έπεσε το μάτι μου σε μια ανάρτηση – διαμαρτυρία της μητέρας του, Κατερίνας Τζιάλλα. Διαμαρτυρόταν για μια ακόμη αναβολή στη δίκη του παιδιού της. Τότε, ήταν 2 χρόνια μετά.
Σήμερα, είναι 4 χρόνια μετά.. και μάντεψε, η δίκη δεν έχει γίνει!
Ο υπαίτιος, δεν έχει τιμωρηθεί.
Η δίκη, σε συνεχείς αναβολές, κι εκείνη, μετρά γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, γατζωμένη πάνω από τις μνήμες της.
Και κάπως έτσι, περνά ο χρόνος.
Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, που η ζωή της μπαίνει σε αναβολή.
Ο Άνταμ, σε ένα μήνα, κλείνει 4 χρόνια μακριά μας κι αν δεν υπάρχουν πολλά που να μπορούμε να κάνουμε για να απαλύνουμε τον πόνο της μητέρας του, μπορούμε να κάνουμε κάτι σημαντικό για να διατηρήσουμε την μνήμη του!

“Η οικογένεια και οι φίλοι του, αποφάσισαν να σταθούν δίπλα στην Στέγη θηλέων Παλαιού Φαλήρου όπου φιλοξενούνται κορίτσια, 4-20 ετών. Ρούχα, παιχνίδια, κουβέρτες, σχολικά είδη, είναι αυτό που χρειάζονται αυτά τα παιδιά.”