Ωριμάζω και αλλάζω.. κι ας είναι τρομακτικό καμιά φορά!

Γράφει η Αναστασία Κακαβά

«Ωριμάζω και τρομάζω», το έχετε σκεφτεί ποτέ; Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που σε εκπλήσσει ο ίδιος σου εαυτός. Βιώνεις μια κατάσταση, που την έχεις ξαναζήσει, κι αντιδράς τελείως διαφορετικά.
Λέγεται έρωτας, δεν ενθουσιάζεσαι τόσο εύκολα. Λέγεται φιλία, αργείς λίγο να εμπιστευτείς απόλυτα τον άλλον. Λέγεται απογοήτευση, δεν καταρρέεις μα σκέφτεσαι – για πρώτη ίσως φορά – απολύτως λογικά. Λέγεται ευθύνη, δεν τρέμεις ότι δεν θα τα καταφέρεις, αντιθέτως «πιάνεις τον ταύρο από τα κέρατα και τη ζωή από τα μαλλιά».
Όσο περνούν τα χρόνια διαπιστώνεις ότι αλλάζεις, διαμορφώνεσαι, εξελίσσεσαι. Η αλλαγή αυτή δεν έρχεται από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά σταδιακά, σιωπηλά και με σταθερό ρυθμό. Θες να το επιβεβαιώσεις;
Σκέψου την τελευταία φορά που πληγώθηκες και πόσον καιρό σου πήρε να το ξεπεράσεις. Τώρα σκέψου την αμέσως προηγούμενη πληγή σου. Δεν διαφέρουν οι αντιδράσεις, οι άμυνες και οι προσπάθειές σου;
Μην απογοητεύεσαι, αυτό δεν σημαίνει πως πλέον είσαι αναίσθητος, απλώς ο παλιός αυθορμητισμός, που συχνά σε οδηγούσε σε λάθη, μειώθηκε μαζί με τα λάθη αυτά. Τώρα σκέφτεσαι λίγο παραπάνω, χωρίς να σταματάς να νιώθεις. Αυτό σε προστατεύει από όλα όσα «λούστηκες» νέος.
Είναι σαν τότε που έμαθες πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Χάθηκε η μαγεία από τα Χριστούγεννα, αλλά αναγκάστηκες να ψάξεις και να βρεις το αληθινό τους νόημα, δηλαδή την αγάπη!
Σταμάτησες να περιμένεις δώρα από την καμινάδα κι άρχισες να ανυπομονείς να μοιράσεις τα δικά σου στους αγαπημένους σου και να περάσεις όμορφες στιγμές με εκείνους. Είδες πώς η αρχική σου απογοήτευση μεταλλάχθηκε σε ευλογία;
Αυτό θα πει ωριμάζω. Βρίσκω το νόημα. Κατακτώ την ουσία. Αποφεύγω την παγίδα, αλλά ακόμη κι αν δεν τα καταφέρω, δεν σταματώ να προχωρώ, ενώ στην αποτυχία μου βρίσκω πάντα έναν απώτερο σκοπό κι ένα ηθικό δίδαγμα.
Μεγαλώνοντας γίνεσαι ρεαλιστής παραμένοντας αισιόδοξος. Αγγίζεις το τέλειο, με άλλα λόγια. Η πληγωμένη σου καρδιά είναι πιο σοφή. Η νίκη μπορεί να σου δίνει χαρά μα η ήττα είναι το έπαθλο. Κι αυτό μόνο μεγαλώνοντας μπορείς να το δεις.
Λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Για μένα ο χρόνος δεν είναι γιατρός. Είναι δάσκαλος που σου μαθαίνει πώς να γιατρέψεις εσύ τον εαυτό σου. Εσύ είσαι ο γιατρός σου εν τέλει, γιατί εσύ θα κάνεις τη σωστή επιλογή τη δεύτερη φορά που η ίδια κατάσταση θα σου χτυπήσει την πόρτα.
Εσύ θα διαλέξεις άλλον δρόμο όταν βρεθείς στο ίδιο σταυροδρόμι, εσύ θα αποφύγεις την παγίδα στην οποία προηγουμένως είχες πέσει ξανά. Ο χρόνος, όμως, με τις εμπειρίες που σου έχει προσφέρει, σε έχει κάνει ικανό να αναγνωρίζεις την κατάσταση, το σταυροδρόμι, την παγίδα. Το ‘πιασες;