Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Ποια;
Τα θαύματα;
Με δυο γίνονται!
Τα θαύματα γίνονται με δυο, που γίνεται ένα.
Τα θαύματα αρχίζουνε με μια αγκαλιά.
Με “αχ”, που σέρνονται στο τέλος τους.
Με γρατζουνιές στην πλάτη.
Με σημάδια στα σώματα.
Με μουσκεμένα πάθη κι ιδρωμένα λάθη, που δεν είναι λάθη.
Με κοφτές ανάσες και σφυγμούς στα ύψη.
Με αγιασμένα “σε θέλω”, με πρόστυχες βρισιές.
Με σκοτωμένα “εγώ” και αναστημένα “εμείς”.
Με κραυγές πολέμου.
Με μαχητές άξιους, πολεμιστές σωστούς.
Με φιλιά αλήτες, με φιλιά υγρά.
Τα θαύματα μωρέ;
Τα θαύματα γίνονται βράδια, που τα βρίσκει το ξημέρωμα.
Τα θαύματα γίνονται, μέρες που φωτιές μυρίζουν.
Με δεμένα μάτια και λυμένους πόθους.
Με δεμένα χέρια και ντροπές λυμένες.
Με γλυκά “πονάω”, που δεν είναι πόνος.
Με αντάρτες χάδια.
Με μυαλό να λείπει και ψυχές εκεί.
Με αθώα “τρέμω”, που ενοχές σκοτώνουν.
Με σεντόνια κύματα, που ταξίδια φτιάχνουν.
Με σκοτάδια γνώριμα, που το φως νικάνε
Με κορμιά αχώριστα, με κορμιά αφημένα.
Τα θαύματα γίνονται, όταν μπλέκουν τα δάκτυλα.
Τα θαύματα γίνονται, όταν μπλέκουν τα πόδια.
Με τις σάρκες να καίγονται, με μαλλιά τραβηγμένα.
Με τα ρούχα στο πάτωμα, με τα ρούχα σκισμένα.
Με αντιστάσεις ανύπαρκτες.
Με σπασμένα φρένα και θεούς ανθρώπους.
Με, “σε εσένα αφήνομαι να με πας στο τέρμα”.
Τα θαύματα σε λαιμούς ζωγραφίζονται.
Τα θαύματα τραγουδούν δυνατά και ψιθυρίζουν στο αυτί.
Με μια ηδονή, αφόρητα όμορφη.
Με μια ηδονή, που σε καθηλώνει.
Ποια;
Τα θαύματα;
Τα λένε και έρωτα!