Τίποτα λιγότερο από το πάθος μας..
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Όταν κατάλαβα την ανάγκη μου για σένα, τρόμαξα.
Όταν κατάλαβα ότι στην αγάπη μου δεν θέλω τίποτα λιγότερο απ’το πιότερό σου, απ’εκείνο το ανελέητο “σε θέλω”, από εκείνο που όταν το προσφέρεις τρέμεις, από εκείνο που καρφώνεται τόσο βαθιά στις φλέβες σου ώστε χρεώνονται αιμορραγία οι λέξεις που προφέρονται.
Ασφυκτιώ στη σκέψη για τίποτα λιγότερο, για κείνο το πιότερο που ματώνει, κείνο που σκίζει την ανάγκη μου και την μαρτυράει πάνω σου.
Κείνο που μάτωσε στην αγκαλιά σου, που ανασαίνει στην φλέβα του λαιμού σου.
Κείνο που έμεινε στη σκιά, σαν μια ψυχή γιομάτη σούρουπο, χωρίς να καρτερεί, χωρίς ν’αγγίζει, μ’ένα ανασασμό που βυζαίνει μνήμες.
Τίποτα λιγότερο δεν θέλω απ’το πάθος που μοιράζεται τον ιδρώτα σου όταν συγκρούεται η αγκαλιά μου με την κραυγή σου.
Τίποτα λιγότερο απ’ το άγγιγμα της αφής σου, απ’τον ήχο της φωνής σου, απ’το κέντημα της ψυχής σου.
Και σταμάτησα να τρομάζω, γιατί η ανάγκη μου αυτήν δεν υπακούει σε λόγια, δεν σέρνεται σε λέξεις, παρά αγκαλιάζει τις πράξεις σαν μια αυταπάρνηση. Κι ακόμη δεν μπόρεσα να σου πω τίποτα, δεν μπόρεσα να σου ψιθυρίσω την λαχτάρα μου.
Και τρομάζω απ’τα συναισθήματά μου και τρομάζω απ’αυτό που νιώθω.
Αλλά αυτό που δεν σου είπα και πρέπει να το μάθεις είναι: “αξίζει να σ’αγαπάω γιατί αξίζεις να αγαπηθείς”.
Κι αν άργησα να στο πω δεν είναι γιατί δεν σ’αγάπησα απ’την αρχή, η ψυχή μου σ’αγάπησε απ’την πρώτη στιγμή.
Άργησα να στο πω γιατί φοβήθηκα, γιατί αμφέβαλλα για την αγάπη που κρύβεις μέσα σου και μόνο εσύ το ξέρεις.
Αξίζεις λοιπόν να σ’αγαπώ, γι’αυτό σταμάτησα να τρομάζω.