Τίποτα δεν είναι το ίδιο χωρίς εσένα

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Πέρασαν τα χρόνια και εγώ εδώ, να σε ψάχνω ακόμα. Να μιλάω ακόμα στους φίλους μου για σένα και να φωτίζεται ο κόσμος γύρω μου. Να μιλάω για τα όνειρα που κάναμε μαζί και τις στιγμές που έγιναν φαντάσματα στις σκέψεις μου.

Κάθε βράδυ με παίρνει ο ύπνος κοιτώντας μια παλιά φωτογραφία σου, που έχω κρύψει στο συρτάρι του κομοδίνου μου, μήπως φανείς ξαφνικά στη πόρτα και μου πεις πως γύρισες. Τι ηλίθια να πιστεύω ακόμα κάτι τέτοιο… Πως είναι δυνατόν να νομίζω πως θα φανείς κάπου παρακάτω, συνεχίζοντας από εκεί που είχαμε μείνει; Πως μπορώ και επισκιάζω τη ζωή μου με μια ανάμνηση που πέρασε και δεν υπάρχει πια;

Τίποτα βασικά δεν υπάρχει. Ούτε το γέλιο σου που έρχεται ακόμα στα αυτιά μου, ούτε ο ήχος της φωνής σου, που ήταν σαν χτύπος χαρμόσυνης καμπάνας. Ούτε καν η ανάσα σου δεν υπάρχει στο χώρο για να νιώσω και πάλι ζωντανή.

Νιώθω θλίψη, πόνο και οργή που η φυγή σου ήταν ανένδοτη και αμετάκλητη. Που δε μπόρεσα να σε κρατήσω ακόμα και με το ζόρι. Αισθάνομαι τη μοναξιά να με κυριεύει, νιώθοντας ταυτόχρονα απογοήτευση και δε θέλω να δω πια κανέναν.  Άφησες πίσω σου ένα σωρό αναμνήσεις, δάκρυα καυτά να κυλάνε στο πρόσωπό μου, αρώματα να φέρνουν την παρουσία σου παντού και δυο χέρια που περιμένω να με αγγίξουνε ξανά.

Σήμερα τίποτα δεν είναι το ίδιο χωρίς εσένα..τίποτα. Ψάχνω μέσα μου να βρω κάτι άσχημο να πω, μήπως σε ξεχάσω, αλλά δεν υπάρχει. Ακόμα και τα κλάματα μου από τα γέλια ήταν, που βάζαμε μαζί όταν κάτι μας φάνταζε αστείο.
Είχα πολλά να σου πω ακόμα, αλλά δε πρόλαβες να με ρωτήσεις ποτέ.