Στις σκόρπιες φωτογραφίες, κρύβεται η ζωή που έζησες..

Γράφει η Παρασκευή Χατζή.

Κάθε στιγμή μας και μια απόδειξη, μια φωτογραφία. Γεμάτος ο κόσμος μας από φωτογραφίες σε αρχειοθέτηση. Καμιά φορά όταν δεν έχω κάτι σημαντικό να κάνω που να με αγχώνει, ανατρέχω στο φάκελο: οι φωτογραφίες μου. Είναι τόσες πολλές, όσες και οι αναμνήσεις μου.

Κάθε φωτογραφία κι ένα κομμάτι της ζωής μου, λεπτομέρειες που φαίνονται αχνές σήμερα, ζωντανεύουν. Κανένα περιθώριο για αμφιβολίες. Φωτογραφίες από τα παιδικά μου χρόνια, πολλές από γενέθλια. Τότε που μόνη μας έννοια ήταν αν θα σβήσουν όλα τα κεριά στην τούρτα, αργότερα μάθαμε να κάνουμε και μια ευχή. Έτσι για το καλό, (μεταξύ μας, εγώ ακόμη την κάνω!). Καλά φωτογραφίες από σχολικές γιορτές ελάχιστες.

Μάλλον θα προτιμούσα από τότε να γράφω, παρά να μαθαίνω από έξω γραμμές, τώρα που το σκέφτομαι. Φωτογραφίες από εκδρομές με το σχολείο, με φίλους. «Πού πήγαν όλοι αυτοί;», μπαίνεις στην διαδικασία να σκεφτείς καμιά φορά. Τότε όλοι ήξεραν να χαμογελούν, όταν έβλεπαν την ψηφιακή μηχανή, ανυποψίαστοι. Κι όμως κάποτε τα γέλια σβήνουν και οι άνθρωποι, δίχως προσπάθεια χάνονται.

Και μετά, ήρθαν τα χρόνια που υπήρξες φοιτητής. Άλλο μεγάλο κεφάλαιο κι αυτό. Εδώ κι αν υπάρχουν φωτογραφίες για να δεις. Η φοιτητική ζωή εξάλλου σε έμαθε πολλά, μεγάλο σχολείο. Όταν είσαι μόνος σου, μακριά από την οικογένειά σου, μαθαίνεις να αφουγκράζεσαι την ζωή καλύτερα. Μαθαίνεις να βλέπεις τα σημάδια, αν ένας άνθρωπος αξίζει πραγματικά την προσοχή σου ή αν πρέπει να τον προσπεράσεις. Μαθαίνεις να είσαι υπεύθυνος αυτά τα χρόνια. Μαθαίνεις να παλεύεις για το καλύτερο, εξάλλου χτίζεις σιγά – σιγά το μέλλον σου. Μεγάλο έγκλημα να παρακάμψεις αυτό το κεφάλαιο για μένα, όποιος κι αν είναι ο λόγος.

Μείνανε κάποιες σκόρπιες φωτογραφίες δίχως τίτλο. Είναι και κάποιες που όταν τις κοιτάς, μια θλίψη σε κυριεύει. Πρόσωπα γνώριμα, που έχεις τόσο καιρό να δεις. Κάθε στιγμή, μετράς και μια έλλειψη. Στο τέλος συνειδητοποιείς πως δεν γίνεται αλλιώς και προχωράς. Τους κρατάς στην καρδιά σου κι αυτό φτάνει. Λέω συχνά, μην περιμένεις να έρθουν οι τελευταίες στιγμές για να αντιδράσεις, θα είναι αργά.

Υ.Γ: Ένας φωτογράφος είπε, υπάρχουν πάντα δυο άνθρωποι σε κάθε φωτογραφία: ο φωτογράφος και ο θεατής.
Κι εγώ του απαντώ: στο χέρι σου είναι να γίνεις ο φωτογράφος της δικής σου ζωής.