Γράφει η Βίλλυ Ζ.
«Πόσο με αγαπάς;»
«Όσο δεν μπορείς να φανταστείς…»
Και κάπως έτσι τα χρόνια περνάνε κι η συμβίωση γίνεται συγκατοίκηση με εκρήξεις πάθους και στιγμές έρωτα, που δίνουν τη θέση τους σε μεγάλους καβγάδες και βαριές κουβέντες. Κι όλα ακολουθούνται από «ντοκουμέντα» απάθειας και αδιαφορίας, μετά αγάπης και συγχώρεσης. Και μετά πάλι από την αρχή.
Η σχέση είναι μια διαρκής πάλη, που κανείς στο τέλος δε βγαίνει κερδισμένος στα άσχημα και στα βαριά ακόμα κι αν έχει χίλια δίκια, ακόμα κι αν θέλει ή τυχαία «καταφέρνει» να πονέσει τον άλλον.
Συγκοινωνούντα δοχεία σε όλα, όταν υπάρχει ειλικρίνεια και ανοιχτά χαρτιά. Και ποια η λύση; Πώς την κρατάς στο χρόνο τη σχέση; Πώς κρατάς τον εαυτό σου το ίδιο παθιασμένο κι ερωτευμένο; Πώς κρατάς εσένα ίδιο, εκείνον που διάλεξε κάποτε κάποιος άλλος, αλλά κι εκείνος ο «άλλος» αλλάζει;
Σε φοβίζει και στην ιδέα, αλλά από την άλλη δημιουργεί μια τεράστια πρόκληση: μια επιλογή.
Μάλλον δεν μπορείς, μάλλον η αγάπη είναι αυτή που αντικαθιστά και αποκαθιστά τις θύελλες, εκεί μάλλον είναι η λύση. Ο σεβασμός στον εαυτό σου, η αξιοπρεπής στάση στην αδυναμία και η έκφραση των συναισθημάτων σου πηγαία και απλά, σε όλα τα μεγάλα και τα μικρά.
Μας λένε «κακά πλάσματα» τις γυναίκες, εκδικητικά σχεδόν αιμοβόρα. Η αλήθεια είναι όμως πως όταν αγαπήσουμε αληθινά γινόμαστε ολοκληρωτικά δοτικές κι εκεί μάλλον το χάνουμε το παιχνίδι.
Αλλά αν δεν έχεις μάθει να χάνεις σε αυτά, μάλλον δεν έχεις μάθει να αγαπάς.