Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Ακούω πολλές φορές μέσα στη μέρα σχόλια για το πώς μιλάω το πώς ντύνομαι και τι επιλογές κάνω. Οι περισσότεροι γνωστοί μου δεν με καταλαβαίνουν, με θεωρούν ένα άτομο συντηρητικό και χωσμένο από το κεφάλι μέχρι τα πόδια ανάμεσα σε βιβλία. Μάλιστα ένας φίλος μού δήλωσε πως δεν πρέπει να αφήνω τη δουλειά μου να επηρεάζει την καθημερινότητα: «Ακόμη και ο λόγος σου είναι υποταγμένος. Όλο κάνεις τεράστιες προτάσεις, εξηγείς τα πάντα και είναι αδύνατο σε κάθε σου φράση να μην υπάρχει το “να”..»
Όλα όμως είναι μέρος του μοντέλου της ζωής μας. Το «να» δε δείχνει υποταγή, όπως πιστεύει ο καθένας. Ναι, σαφώς και είναι Υποτακτική η έγκλιση που χρησιμοποιούμε-έτσι τουλάχιστον λεν οι φιλόλογοι- και Υποτακτική ισοδυναμεί θεωρητικά με υποταγή. Συγχωρέστε με για τη χρήση του, αν την αντιλαμβάνεστε όλοι έτσι. Εγώ το μόνο που βλέπω σε μένα είναι μια κοπέλα με χέρια ανοιχτά, που χαμογελάει στον ήλιο κάνοντας όνειρα . Το «να» σε κάθε μου φράση δε δείχνει υποταγή αλλά θέληση. Θέληση για οτιδήποτε ξένο, οτιδήποτε ξεπερνά τα όριά μου και με ένα χέρι απαλό θέλω να τ’ αγγίξω.
«Θέλω να κάνω όνειρα σε έναν κόσμο που δε σε αφήνει να αναπνεύσεις χωρίς τη βοήθεια της μάσκας ».
«Θέλω να βλέπω όμορφες σκέψεις σε καθετί μαύρο και σκοτεινό, γιατί αυτά είναι τα μάτια του πολεμιστή: μέσα στο χάος δε φοβάται και βλέπει το φως».
«Θέλω να είμαι εγώ ο κύριος του εαυτού μου και όχι ο καθένας να μού υποδεικνύει πρότυπα αγωγής και συμπεριφοράς».
Μα πείτε μου πώς μπορεί το «θέλω» να δείχνει υποταγή; Αφού σου δίνει φτερά για να πετάξεις, σε γεμίζει θάρρος και τόλμη…
Και κάτι άλλο αν θέλετε να μιλήσουμε με όρους «φιλολογικούς» ανάμεσα στις πολλές χρήσεις της Υποτακτικής με το «να…» είναι κι αυτή της επιθυμίας. Αυτή χρησιμοποιώ στη ζωή μου και με αυτή θέλω οι άλλοι να με θυμούνται.
Other Articles
