Στην ζωή, να επιλέγεις το πολύ, ακόμη κι αν γκρεμοτσακιστείς.

Γράφει η Παρασκευή Χατζή.

Πάντα τους έλεγα, πως με πνίγει το λίγο. Το λίγο των φίλων, που μέχρι εκεί μπορούσαν. Το λίγο στην αγάπη, βλέπετε υπάρχουν άνθρωποι που τρομάζουν με την περισσότερη, δεν ξέρουν πώς να την διαχειριστούν. Τι να κάνουμε, δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για τα δύσκολα. Το λίγο στη θέληση, άλλο και τούτο. Ή θες ή δεν θες. Τα πράγματα είναι απλά. Ακόμη και το λίγο στη λύπη δεν άντεχα. Καμιά φορά και η λύπη είναι εποικοδομητική για όσους ξέρουν να την εκμεταλλευτούν. Το λίγο στην μοναξιά, ούτε εκεί χωρούσα. Αγαπούσα τις μοναξιές μου, όποιο κι αν ήταν το τίμημα. Ήταν αυτές που με έκαναν να δω πιο καθαρά μετά. Να εκτιμήσω τον κόσμο από την αρχή, να αποκτήσουν οι στιγμές μου ουσία. Πάρτε το σαν συμβουλή αν την φοβάστε, δεν υπάρχει λόγος. Έχει να σας δώσει τόσα πολλά.

Θα μου πείτε, αν κυνηγάς την υπερβολή, περνάς καλύτερα; Δεν είναι πως περνάς καλύτερα. Απλώς μάλλον έχεις την συνείδησή σου πιο καθαρή. Σκέφτεσαι πως έκανες ότι μπορούσες. Δεν μένεις με την απορία μετέωρη να σου κεντάει την καρδιά. Μετά από χρόνια δεν γυρνάς πίσω μετανιωμένος να σκέφτεσαι τα περασμένα με λύπη. Γελάς για αυτά που τόλμησες να κάνεις και αν είχες μια δεύτερη ζωή, θα τα ξαναέκανες όλα από την αρχή.

Γι’αυτό επέλεγε το πολύ, ακόμη κι αν γκρεμοτσακιστείς. Ακόμη κι αν σπάσεις τα μούτρα σου. Να είσαι περήφανος για όσα κατάφερες να κάνεις κι να μην στεναχωριέσαι για εκείνα που δεν μπόρεσες, μάλλον δεν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ακόμη.

Όσο για μένα, πάντα δήλωνα άνθρωπος των άκρων με μια ροπή προς την υπερβολή. Το μέτριο ή το λίγο δεν μου ταίριαξε ποτέ. Ούτε καν στον καφέ, τον πίνω γλυκό με γάλα. Σπάνια σκέτο.