Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, κάποιοι άνθρωποι που η ζωή τους σημάδεψε νωρίς.
Δεν τους έκανε άφθαρτους, δεν τους έκανε άτρωτους.
Τους έκανε όμως δυνατούς.
Τόσο δυνατούς που να αντέχουν τα χτυπήματα και να λένε, “ρίξε λίγο ακόμα”.
Τόσο δυνατούς που ακόμα κι όταν κουράζονται, ακόμα κι όταν γίνονται χίλια κομμάτια, βρίσκουν την δύναμη και ξανασηκώνονται.
Τόσο δυνατούς που στα ζόρικα, μένουν.
Παράξενα σκαριά, χαραγμένα από νωρίς με σημάδια ανεξίτηλα.
Μα αυτά τα σημάδια, είναι η ομορφιά τους.
Κλαίνε με γεναιότητα, τραγουδάνε δυνατά και με πάθος, γελάνε από την ψυχή τους και κάθε ήχος που βγαίνει από εκεί, είναι κι ένας λυγμός.
Ένας λυγμός για τους λίγους που υποσχέθηκαν πολλά.
Ένας λυγμός για τους περίπου που το έπαιξαν ιστορία.
Ένα λυγμός για τα παραμύθια που ο δράκος ήταν ο πρωταγωνιστής.
Ένα λυγμός για μια ζωή που δεν χαρίστηκε σε τίποτα.
Κι όμως, δεν θα τους ακούσεις να κλαίγονται ποτέ.
Δεν μπερδεύουν την λύπη με τη μιζέρια.
Δεν μπερδεύουν την πικρία με την κακία.
Όμορφες ψυχές σου λέω, γενναίες, που μπροστά τους υποκλίνεσαι με σεβασμό.
Και ξέρεις, εκεί έξω κυκλοφορούν και κάτι ανόητοι, κάτι περίπου άνθρωποι, τάχα μου ευαίσθητοι και ψαγμένοι, που γελιούνται και τις περνάνε τις ψυχές αυτές για αδύναμες!
Τις θεωρούν ευκολάκι να τις κατακτήσουν κι ακόμα πιο ευκολάκι να τις τσακίσουν.
Κρεμάνε ταμπελίτσες του σωρού και παίζουν ένα παιχνίδι βρώμικο.
Μα φίλε μου, καλέ μου φίλε, γελασμένε μου ανόητε, αυτές τις ψυχές δεν μπορείς να τις κατακτήσεις, δεν μπορείς να τις αγγίξεις, δεν μπορείς καν να τις πλησιάσεις.. γιατί έχουν κάτι που εσύ δεν έχεις.
Ασπίδα το φως τους μέσα στο σκοτάδι.
Ασπίδα την αγκαλιά εκείνον που θα μπουν μπροστά.
Ασπίδα την αγάπη που έχουν κερδίσει όχι παίζοντας αλλά δηλώνοντας παρουσία όταν όλοι βαράγαν απουσίες.
Γιατί αυτές οι ψυχές, ότι κέρδισαν το κέρδισαν με κόπο.
Όποιος τις αγάπησε αυτές τις ψυχές, είναι ευλογημένος.
Όποιον αγάπησαν.. τον έκαναν δικό τους..