Πότε έπαψαν οι άνθρωποι να ακούν;

Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη.

Και τρέχουν οι άνθρωποι να προλάβουν! Και χάνονται στην καθημερινότητά τους, στα προβλήματά τους, στον κόσμο τους. Έτσι ξέχασαν να συζητούν, να γελούν, να ζουν. Περισσότερο όμως ξέχασαν να ακούν. Οι άνθρωποι έπαψαν να είναι ακροατές. Κι όταν δεν ακούω τον άλλον, σημαίνει δεν τον σέβομαι.

Όταν θελήσεις να πεις κάτι δικό σου και να ανοίξεις την ψυχή σου, θα ακούσεις τις κλισέ φράσεις “Μην αγχώνεσαι”, “Έτσι είναι η ζωή” και άλλα παρόμοια τυπικά. Δεν θα ακουστείς όμως πραγματικά, το μόνο σίγουρο! Θα δεις κεφάλια να κουνούν συγκαταβατικά αλλά τα μηνύματα δεν έχουν φτάσει στα αυτιά! Αόρατα τείχη έχουν ήδη υψωθεί για να εμποδίσουν τα μηνύματα να φτάσουν στον παραλήπτη. Ο άνθρωπος που στέκεται απέναντί μας και μας μιλάει, δε ζητάει κάτι φοβερό. Ζητάει κάποιον να τον ακούσει, να τον αφουγκραστεί.

Είναι απλό κι όμως σε πολλούς φαντάζει δύσκολο. Κάποιοι θα αδιαφορήσουν γιατί δεν έχουν κάτι να κερδίσουν. Άλλοι υπεροπτικά δε δέχονται να διαταράξουν την ηρεμία τους και γι’αυτό “κλείνουν τα αυτιά τους”! Άλλοι πάλι χειριστικοί και δειλοί θα σκεπάσουν τη φωνή σου με τη δική τους. Πόσο όμορφο θα ήταν να ανοίγαμε τα αυτιά μας, το μυαλό μας και την καρδιά μας για να χωρέσουν τα λόγια του διπλανού μας! Μα αυτό δε θα θέλαμε κι εμείς για εμάς; Ανθρώπους να μας ακούσουν, να μας αγκαλιάσουν, να μας συμβουλεύσουν;

Γι’αυτό ας γκρεμίσουμε τα τείχη της κακής και ψυχρής επικοινωνίας. Ας αφιερώσουμε λίγο από τον χρόνο μας σε αυτόν που έχει κάτι να μας πει. Είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να του προσφέρουμε. Ας γίνουμε, λοιπόν, καλύτεροι ακροατές δείχνοντας έτσι τον σεβασμό μας στον διπλανό μας.