Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Και ξαφνικά, από τη μία μέρα στην άλλη, όλα πήραν το δρόμο τους. Δεν είμαστε όπως παλιά. Τώρα υπάρχει η ρουτίνα, η δουλειά, η οικογένεια. Είναι ένας κύκλος που δε μπορείς να αποφύγεις σε ακολουθεί σε κάθε σου βήμα. Οι βόλτες, τα ξενύχτια, ο έρωτας έχουν μιαν άλλη μορφή πιο ουσιώδης, πιο ποιοτική.
Κανένας άνθρωπος δε μπορεί να αλλάξει αν ο ίδιος δεν το θελήσει από τα βάθη της ψυχής του. Η καθημερινότητα μας κάνει πιο σμιλεμένους, έχοντας μια διαφορετική αντίληψη για τον κόσμο. Γίνεσαι πιο δυνατός όταν παλεύεις με τρικυμίες, πιο σίγουρος όταν μαθαίνεις να εμπιστεύεσαι τα πόδια σου μα και το μυαλό σου. Ποτέ δεν είμαστε ίδιοι με χτες.
Κάθε μέρα κάτι αλλάζει μέσα μας, στην εμφάνισή μας, στους γύρω μας. Καμία αλλαγή δε μας αφήνει ανεπηρέαστους και ας πιστεύουμε το αντίθετο, πως δε μας ενδιαφέρει τίποτα και όλα είναι όπως πριν. Η χημεία είναι αυτή που συνέχει τον κόσμο. Όλοι έχουμε μια μαγική σχέση μεταξύ μας, απροσδιόριστη και ξένη. Οι πληγές μας επουλώνονται βλέποντας τις πληγές των άλλων, η αγκαλιά μας ανοίγει πλατύτερα βλέποντας τη στενότητα και τη μικρότητα του πλήθους.
Είναι μια σειρά από γεγονότα ή πράξεις αταίριαστα μεταξύ τους, που γίνονται για να έχουμε μια εικόνα πολύχρωμη με θαμπά και φωτεινά χρώματα μαζί. Θα μπορούσε η νύχτα δίχως τη μέρα; Ο άνεμος δίχως τη θάλασσα; Δε χωράνε απαντήσεις. Ή μάλλον ο καθένας μας έχει τη δική του ερμηνεία, το δικό του κώδικα για να μπορέσει να αποκρυπτογραφήσει τη φύση.
Όλα τα χρόνια που πέρασαν είναι οι νότες μιας παλιάς συγχορδίας. Κοιτάζοντας πίσω βλέπεις την ομορφιά του να μεγαλώνεις: να πληγώνεσαι, να ερωτεύεσαι, να μισείς, να εξελίσσεσαι. Ακούγοντας τη μελωδία γίνεσαι ένα με τη ψυχή και το σώμα σου. Δεν υπάρχει λύπη ή χαρά αλλά ανάμικτα, απροσδιόριστα συναισθήματα που δε μπορείς να καλύψεις με μια λέξη ή φράση.