Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Είναι εκείνοι που έρχονται σαν το κύμα και σε γεμίζουν με το δυνατό αλάτι της θάλασσας. Είναι εκείνοι που μόλις ξεπλένεσαι φεύγει απο πάνω σου το αλάτι και μένει το σκέτο νερό.
Καλοκαιρινοί έρωτες!
Ποιος δεν έχει ζήσει; Ποιος δεν έχει κάτσει στην άμμο να κοιτά τα αστέρια και να κάνει όνειρα από αυτα των μεγάλων ερωτών; Γεμίζοντας παθιασμένα φιλιά! Φιλιά με άρωμα από εκείνο το λάδι καρύδας που μυρίζει όλο το νησί!
Φεύγουν τόσο γρήγορα όσο έρχονται;
Ποτέ και κανείς δεν ξέρει.
Το ζεις και περιμένεις τους τίτλους. Τίτλους αρχής ή τέλους κανείς δεν ξέρει. Πόσο μάλλον εσύ που βλέπεις πεταλουδίτσες!
Το μόνο σίγουρο είναι πως είναι δυνατοί όπως και τα Αυγουστιάτικα μελτέμια!
Σε παίρνουν μαζί τους με όλη του τη δύναμη χωρίς να σε αφήνουν να κουμπωσεις τη ζακέτα σου. Εκείνη την λεπτή λευκή ζακέτα που σου πήρε η γιαγιά σου τότε από το πανηγύρι της Παναγίας. Εκείνο το καλοκαίρι στο νησί!
Σε παίρνει και έχει όλα όσα δεν σου έδωσε ο Χειμώνας.
Και είναι γλυκός, παθιασμένος για εσένα! Έχει μορφή αγγέλου με μάτια καταγάλανα που σε κοιτούν και σε κάνουν μα μην θες να φύγεις από μέσα τους!
Γι’ αυτούς τους έρωτες μιλάμε!
Που όταν είμασταν παιδιά χανόντουσαν στο τελευταίο αντίο πριν την αρχή του σχολικού έτους. Που μιλούσαμε με τις ώρες με τις φίλες μας και χασκογελούσαμε στα διαλείμματα! Με εκείνα τα βλέμματα που έμενα με την περίεργεια όταν χτυπούσε το κουδούνι για να μπούμε στην τάξη.
Αχ έρωτες! Μικροί ή μεγάλοι τι σημασία έχει.
Υπήρχαν και οι άλλοι όμως που κρατούσαν και μετά. Εκείνοι που ανταλάσσαμε τηλέφωνα στα χαρτάκια από εφημερίδες απο το καφενείο του παππού. Μαζί με καρδούλες και όμορφα λογια αγάπης. Που ανυπομονούσαμε να γυρίσουμε από το σχολείο και να μιλήσουμε έστω για λίγο πριν μας διακόψει η μητέρα μας με ένα ξενέρωτο “τυρί θες στα μακαρόνια;”. Που περιμέναμε να έρθει το Σάββατο για να πάμε στη φίλη μας, τάχα, αλλά ουσιαστικά να βρεθούμε στα κλεφτά για λίγο στην πλατεία με τον έρωτα του καλοκαιριού μας. Εκείνον με τα γαλάζια μάτια που θύμιζαν κάτι λίγο από καυτό ουρανό!
Δεν έχει κανένα νόημα να αναρωτιέσαι αν θα ζήσει για λίγο ή πολύ ο Καλοκαιρινός σου έρωτας. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να το ζήσεις μέχρι το κόκκαλο.
Το μπέρδεμα και το παίδεμα του μυαλού μόνο σκοτούρες μπορεί να σου φέρουν. Και ίσως αν μείνεις πιο χαλαρός να στα φέρει όλα όπως πραγματικά τα έχεις πλέξει στο μυαλό σου.
Ποιος δεν θα ήθελε να γυρίσει πίσω στη γκρίζα πόλη με ένα μαγευτικό, χρωματιστό έρωτα. Που μυρίζει και έχει τα χρώματα της θάλασσα, της αλμύρας, του πάθους. Με εκείνον τον μοναδικό έρωτα με τα καταγάλανα μάτια που όποτε τα κοιτάς θα σου θυμίζουν τις μοναδικές μαγευτικές στιγμές στην παραλία. Όπως κοιτάει το φεγγάρι τη θάλασσα και καθρεφτίζεται μέσα της. Έτσι όπως γίνονται ένα κάθε βράδυ που το ένα συναντά το άλλο.
Σίγουρα ότι είναι να μας φέρει θα μας φέρει. Βάζουμε και εμείς λίγο το χεράκι μας αλλά ο έρωτας ξέρει καλύτερα πότε να μείνει και πότε να φύγει.
Εκείνο εκεί το ανθρωπάκι με το βελάκι θα μας χτυπήσει ή θα μας αφήσει!
Aς του δείξουμε λοιπόν εμπιστοσύνη, αν και κάποιες φορές κάνει του κεφαλιού του και όλα θα πάνε όπως πρέπει και όπου πρέπει να πάνε.
Καλό παθιασμένο, ερωτικό Καλοκαίρι!